Vandaag heb ik haar gezien. Ze wilde face2face praten namelijk. Ik had me glashard voorgenomen te zeggen dat ik haar niet meer wilde zien (voorlopig). Ik ben er van overtuigd dat "beste vriendje spelen" namelijk tot nog veel meer dubieuze moeilijke gevoelens zou leiden en daar had ik niet zo'n zin in. Bovendien was ik flink pissig. En dan bel je aan, zie je haar staan, en lijkt alles weer het oude. Vervolgens begint zij op een werkelijk heel oprechte manier te zeggen dat ik belangrijk voor dr ben -terwijl ik me onbewogen hou natuurlijk- en nog te huilen ook. "Ik vind het ook heel erg!" En dan breek ik, en dus kan ik al mijn weloverwogen voornemens niet waarmaken. Heb vervolgens toch maar gezegd dat ik haar liever niet meer wilde zien (weliswaar op een wat meer genuanceerde manier) en ze begreep het allemaal. Maar hopsa, ik heb alweer gezondigd. Momenteel zit ik met haar te msnen, maar doe wel afstandelijk, wat ik eigenlijk ook maar zwak vind van mezelf... Wat moet ik hier nou, hoe kom ik hier van af. Die nare zwak die ik voor haar heb... Moet ik nou volharden of aan mijn gevoel gehoor geven? Beide opties zijn akelig. Dacht ik dat ik me goed zou voelen vandaag, ik ging er zo optimistisch heen, kom ik van een bar koude kermis thuis. Jek!