Ik heb wat ontdekt. Het lijkt het ei van Colombus wel, maar dan nog een slagje eenvoudiger. Alhoewel. Waarschijnlijk wist ik het al lang, maar heb ik het uit de grote soep van emoties en gedachten nooit zo kunnen destilleren: Ik wil weer lief tegen haar doen. Weer met haar praten, weer alles met haar delen, en het weer net zo gezellig hebben als eerst. En een liefdesrelatie hoeft dan niet eens zo nodig... Ik loop mezelf de hele tijd gek te maken en maak haar verwijten die niet redelijk zijn. En ik geloof er nog in ook. Dat is dus duidelijk. Maar die vervelende nieuwe slome lul met wie ze het zo gezellig heeft. Die zit me in de weg. Het is te gek voor woorden maar ik ben gewoon zo jaloers als een klein kind. Is dat nou ook echt zo kinderachtig of ook enigzins normaal? Bovendien worstel ik met het gevoel dat ik het haar niet kwalijk mag nemen. Ze heeft haar eigen leven en zoekt ook maarhaar eigen geluk, wat ik haar werkelijk van harte gun. Maar ik daarentegen loop in mijn zoektocht naar de helige graal der blijdschap tegen die lapzwans op. En tegelijkertijd worstel ik ook met het gevoel dat hem al helemaal geen blaam treft omdat hij geen enkele (on)geschreven regel heeft overtreden. Toch mag ik hem niet..
Ik wil het haar niet zeggen want ik vind dat ze zich maar eens moet realiseren dat ik belangrijk voor haar ben. Ow, is dat niet nog veel kinderachtiger dan jaloezie? Bovendien HEEFT ze het al gezegd en loop ik tegen Fuzzy te prediken dat ze open kaart moet spelen terwijl ik er zelf dus blijkbaar verdomd weinig kaas van heb gegeten.
Maar misschien zijn dit ook maar weer onzinnige hersenspinsels. Hoevaak heb ik al niet gedacht dat ik mezelf begrijp en alle malaise achter me kan laten? Misschien dat over vierhonderd jaar net als bij Galileo Gallilei postuum zal blijken dat ik het toch bij het juiste eind had. Voor de honderdste keer stel ik daarom nog maar weer een keer de schijnbaar onbeantwoordbare vraag: wanneer houdt dit op?