maandag, begin van de week. Door de week ben je altijd online en in het weekend niet. na ons gesprek van vorige week op msn waar ik ineens offline ben gegaan omdat jij niet vriendelijk genoeg was naar mijn goesting en ik de bibber van je kreeg, wil ik je toch graag mijn vraag stellen en vooral laten weten dat ik je nog steeds mis. Ik besef dat ik fouten heb gemaakt, maar jij ook. Je had me moeten loslaten en niet zo altijd bij je willen hebben en controlerend willen doen en vooral neem je eigen beslissingen en laat je niet beinvloeden of laat andere je geen beslissing opleggen.

ik weet dat je mogelijks in de buurt bent, (ah net ontdekt dat je dan toch niet in de buurt bent) mag je weer van de familie niet buiten? Man toch, dat jij dit nog langer kan verdragen dat snap ik niet.
ik weet ook dat je moeder er bij zal zijn en dat je dus niet zal langskomen al blijft er die hoop dat ik je toch nog op een of andere manier ooit nog zal zien en antwoorden op mijn vragen krijg.

Net vernomen dat mijn vriendin zwanger is allemaal fijn natuurlijk, maar ik zit hier wel alleen. En ik zag ook een toekomst voor me. een toekomst die hij en zijn familie heeft verpest.
Er zijn er nu veel die tegen mij zeggen dat hij een player was, en ergens heb ik ook dat gevoel, maar ergens zie ik dat er totaal niet in.
Ik heb hem deze week nog een keer gesproken, ik wou hem vriendelijk iets vragen op msn, en hij antwoorde gewoon brut met wa, en omdat ik ni direct antwoorde werd hij der echt niet vriendelijker op.

Zo graag wil ik je vertellen dat ik je mis,
Ik werd vanmorgen wakker, ziek. ben ik ziek door jouw of gewoon ziek omdat mijn weerstand volledig weg is door mijn verdriet om jouw.
Ik werk vandaag van thuis uit, maar ga sewes even slapen, want ik voel me echt niet goed (schouders, neus, kou).
Je zat gisteren weer op msn. maar ik ben niet online gekomen, al wou ik je zo graag aanspreken, om wellicht weer geen antwoord van je te krijgen.
Een aantwoord op al mijn vragen. Ik en jou hadden het toch goed samen, ondanks de commentaren van je ouders.

Gisteren uitstap met het werk, maar ik betrapte er mij op dat ik men ex wou bellen of een sms sturen. Dat ik veel aan hem dacht. dat ik hoopte da hij mij zou bellen. uren alleen in de auto en niemand om mee te praten, te bellen of te smsen. Het voelde gewoon niet zoals het moest zijn. Ik mis hem nog steeds ook al zijn we 2 maand uit elkaar. Maar hij wilt mij niet meer spreken, want hij komt toch niet meer terug op zijn beslissing. Toen ik hem de laatste keer belde voor een gesprek snapte hij niet waarom ik hem nog wou spreken.

ik haat men ex nu zo. Wat ik vermoede dat hij iets had met de vriendin van zijn zus is wellicht waar. Op haar facebook staat nu een foto van een me to you beer met heel mijn hart. Wonderswaardig heb ik bijna net dezelfde beer ooit van hem cadeau gekregen, die staat hier nog in de kast maar ik denk er dus nu echt wel het mijne van.

exact een week geleden ben ik mijn spullen bij hem gaan halen. De donderdag heb ik hem nog gebeld zoals jullie in mijn blogs kunnen lezen. Daarna niets meer. Vandaag gaat het absoluut niet goed met me. Schouders geblokkeerd, thuis komen, hond die vervelend doet, pfff waarom moest jij en je familie mij dit aan doen. was je maar weer hier, konden we maar weer praten, maar neen, zelfs op msn spreek je mij niet meer aan. wat heb ik toch verdomme misdaan om zo door je te worden behandeld en waarom kan jij niet vergeven en me een nieuwe kans geven.