Eventjes niet in the mood voor een blog. Als jullie dit horen begrijpen jullie het wel denk ik.

Hoi allemaal, Ik ben net terug van 4 dagen Engeland. Woww zo fijn om zulke lieve vrienden te hebben. Ik ben echt verwend en ze waren zo lief voor me. Ik had hele zware momenten dat ik kon janken en dat ik weer even die paniek voelde maar we hebben leuke dingen gedaan en lekker (ondanks de kou) in de buitenlucht geweest. Ze hebben met me gesproken en mij ook verteld dat ze mij begrijpen maar ook mijn ex met zijn problemen die hij nog niet verwerkt heeft etc. Kortom het was fijn en morgen weer back to normal snik snik.

Vorige week heeft Quasi nogal bot gereageerd bij iemand, en een paar mensen waaronder ik hebben gezegd dat hij dat misschien niet zo had moeten doen. Sindsdien is hij er niet meer. Hebben jullie hem nog gesproken? Ik niet.
Weten jullie waar hij is en hoe het met hem gaat??

Hij is net weg en heeft met alles geholpen om de kamer van mijn dochter weer mooi te maken. Toen hij binnenkwam gingen we eerst koffie drinken en opeens raakten we stil. We wisten allebei eerst niet goed wat te zeggen. Ik kon wel janken en ja zijn gedachtes kan ik niet lezen. Toen zijn we aan de praat geraakt (voor de zoveelste keer, waarom dingen zo zijn gelopen) Hij nam mij in zijn armen en ik heb heel even tegen hem aangezeten, en toen de spullen uit de auto gehaald pff wist niet dat er nog zoveel bij hem thuis stond.

O mijn god, hij smste me net, dat hij over een half uurtje hier is met de laatste grote spullen en dan het definitieve afscheid en elkaars sleutel teruggeven pfff. Het ging de laatste anderhalve week redelijk de goede kant op met me, maar nu zit ik al weer te trillen en ben misselijk. Zie er zo tegenop dat hij zo komt. Hoop zo dat ik niet weer een terugval krijg want dat trek ik niet. Waarom hoop ik heel diep in mijn hart dat hij zegt "kunnen we even praten" maar ja dat is ijdele hoop, helaas. Ik zal me proberen sterk te houden, maar zal niet eenvoudig zijn.

Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Ik ben nu 2 maanden en 1 week verder. Zonder dat ik er erg in heb gehad zijn mijn paniekaanvallen, mijn nachtmerries verdwenen. Ik slaap gelukkig goed (zonder medicatie). Ik denk nog wel elke dag aan hem maar hoef niet meteen meer te huilen. Heb deze week zelfs momenten dat ik dacht sodemieter op ik vind het wel beter zo zonder jou. Andere kant mis ik hem ook wel, maar niet meer zo hartverscheurend als de eerste 2 maanden. Ik verbaas me over mezelf. En dan denk ik, Vlinder, meid, je komt er wel, ook zonder hem.

ik ging 2 weken geleden voor de grap op een datingsite alleen maar om te kijken of ik nog in trek was. Gelukkig was ik dat nog wel. Aantal mannen reageerde. Had ik kontakt met iemand die mij leuk vond en ik hem. Chatten is er niet van gekomen alleen maar berichtjes. Schrijft hij opeens ja je zal toch iets meer moeten doen dan alleen maar dit hoor. Nou mijn haren gingen overeind en heb hem een vet bericht teruggestuurd. Ik zei neeee jij moet moeite doen!!! Mannen moeten nu maar eens voor mij vechten!! Nu maar ff op zijn antwoord wachten. Geen antwoord prima maar ik begin wel harder te worden.