Nu ja, bijna 10 maanden later toch...

Met mij gaat het beter en beter, hoewel mijn ex blijft steken.
Ik heb een nieuwe vriend nu, sinds januari hebben we een af/aan relatie omdat ik een hele tijd met mijn gevoelens in de knoop gezeten heb.
Nu gaat het al een hele tijd goed en durf ik hem 'mijn vriendje' noemen
Hij is een heel ander type dan mijn ex, heel open en gevoelig.

Met de ex heb ik bijna dagelijks contact.
Hij is een compleet ander mens geworden sinds we uit elkaar zijn.

De laatste week heb ik weer veel contact met mijn ex.. Sinds hij weet dat ik een soort van nieuwe vriend heb (niks serieus, enkel veel fun), sms't hij me zo goed als dagelijks.

Hij houdt me van alles op de hoogte, zijn zoektocht naar een appartement, de voortgang van zijn cursus..
Hij wilde alles weten over die vriend van me, 'is hij beter in bed dan mij'.. we hebben wat lacherig over de telefoon gedaan en een beetje geflirt.

Ik was daarnet aan het chatten met een vriend die ik hier leerde kennen.
Ineens besefte ik dat ik mijn ex niet meer mis..

Voor degene die niet zo op de hoogte zijn:
Ondertussen is het 2 maand gedaan, na een relatie van 10 jaar.
Ik was 14 toen we iets kregen, onze relatie kabbelde rustig verder tot mijn 24ste.

Toen was bij hem de liefde over en vertrok hij...

Het is ondertussen al een maand geleden dat ik hier nog gepost heb.
Ik kon mijn verdriet niet meer alleen aan en ik heb professionele hulp gezocht.

Hoe het nu met me gaat...
Iets beter dan de voorbije weken, ik heb veel gehad aan de hulp/therapieën.
Ik neem mijn leven stilletjes aan weer op maar het heeft moeite gekost.
Ben wel trots op waar ik nu sta, ik voel me minder afhankelijk van hem, bel of sms hem niet meer en probeer niet teveel van hem te weten te komen (via vrienden, internet, etc...).

Ik zie het niet meer zitten.. kan het niet aan te weten dat ik nooit meer met hem zal zijn..

Waarom ziet hij het zelf niet in dat hij verkeerd bezig is..
Nooit heb ik iets geweten, .. dit is toch niet eerlijk.

Ik blijf hopen...

Sorry, ik sta normaal bekend als een 'harde', maar nu kan ik niet anders dan tegen iedereen zagen en zeveren over wat was..

Ik wil hem nu bellen maar weet dat de antwoorden onbevredigend gaan zijn.. hij wil het gewoon niet meer.

Dit is gewoon allemaal teveel..

Vandaag was het zover, ze kwamen het appartement leegmaken.
Het waren zijn meubelen, zijn wasmachine en droogkast..

Het waren zijn ouders die het kwamen ophalen, lange tijd dat ik hen nog had gezien. Ze wonen aan de andere kant van het land en ik zag hem amper.
Mijn ex schoonmoeder, ze is zo'n gevoelig mens.. is ook ziek geweest van onze breuk. Ze vertelde me dat ze me heel graag had en dat ze haar zoon ook niet begrijpt. Ze heeft hem zelfs op zijn kop gegeven.
Ze bedankte me voor de zorgen om hem, ze moest zich nooit ongerust maken, haar zoon had het goed bij me en dat wist ze.

Hij belde me daarstraks, of hij de hond mocht brengen. Het ging niet om hem zelf bij te houden (reden is begrijpelijk).
Ik stem daarin toe, want ja.. het beest kan echt nergens anders terecht, en ik zie de hond ook graag.

Dus.. hij komt hem brengen, ik zat op dat moment al zo een beetje in de put, had ook niemand om even tegen te praten voor hij kwam.
Hij kwam niet binnen bleef voor de deur staan,.. Ik wilde van hem echt duidelijkheid over de situatie met dat ene meisje.