Ik was daarnet aan het chatten met een vriend die ik hier leerde kennen.
Ineens besefte ik dat ik mijn ex niet meer mis..

Voor degene die niet zo op de hoogte zijn:
Ondertussen is het 2 maand gedaan, na een relatie van 10 jaar.
Ik was 14 toen we iets kregen, onze relatie kabbelde rustig verder tot mijn 24ste.

Toen was bij hem de liefde over en vertrok hij...
Voor hem was het een uitgemaakte zaak, ik bleef achter met een heel pak vragen. Hij wilde niet echt meer met me praten, zocht uit zichzelf geen contact meer. Ik belde en sms'te hem meerdere keren per dag, steeds weer afwijzing en onbevredigende antwoorden..
Ik wilde hem zeggen 'hey schat, ik ben het, degene waar je 10 jaar mee samen was, de ware en je enigste liefde'. Het kwam op mij over alsof die 10 jaar voor hem gewoon niets uitmaakten.
We hadden zoveel opgebouwd samen, vele reizen gemaakt, 3 hondjes, mooie auto, leuk appartement, beide een vaste job... de perfectie voor mij..

Ik viel in een enorm groot en leeg gat, ik werd zwaar depressief, had zelfmoordgedachten, at niet meer, sliep amper nog, het ergste was nog dat ik niet kon stoppen met denken... Ik heb daar een maand voor in de kliniek gelegen om tot rust te kunnen komen.

Ik geloofde niet meer dat het nog goed met me zou komen, dat ik nooit meer iemand zou vinden waar ik zo'n gevoelens voor had.. ik wilde niet meer leven. Ik had mezelf wijsgemaakt dat het 'doel' van mijn bestaan er uit bestond om 10 jaar alle liefde te geven aan mijn ex en dan is het gedaan voor mij.. dat zou gewoon mijn leven geweest zijn, dus kon ik er maar beter een einde aan maken. Hij was mijn God, mijn alles.

Toen ik in de kliniek lag heb ik niks van hem te horen gekregen, geen bezoekje, geen telefoontje, hij informeerde niet achter me... totaal niks.
Dat was enorm pijnlijk en hard maar uiteindelijk gaf dat voor mij de doorslag 'het is voorbij, hij is er niet meer voor me'. Ik belde of sms'te hem niet meer, van mijn kant kwam hij niks meer te weten.

In die maand ben ik echt 'bekomen', ik had veel aan de therapieën, maakte plezier met de andere patiënten. Ik kreeg veel steun van vrienden/kennissen en familie.

Wat is er nu zo positief aan dit verhaal...
Ik zat echt heel diep in de put, dacht er nooit meer uit te komen, ben enorm gekwetst geweest en met mijn kop tegen de muur gelopen. Net zoals andere mensen hier.

En nu, ik voel me terug heel goed, die ex zit niet meer constant in mijn gedachten, ik ga regelmatig uit en maak veel plezier, leer nieuwe mensen kennen en ik sta er voor open, terwijl ik vroeger eerder gesloten was en niemand toeliet in mijn 'perfecte' leventje met mijn ex.
Mijn ex wilde zijn vrijheid terug maar ik heb ook die van mij terug gekregen en ik geniet er echt van!
Dat had ik dus nooit gedacht.
In het begin wilde ik zo snel mogelijk iemand nieuw rond me heen, maar nu heb ik zoiets van 'nee, laat mij maar effe lekker vrij zijn'.

Ik heb nu 1 keer per week contact met mijn ex en hij merkt ook dat het goed met me gaat waardoor we probleemloos met elkaar kunnen omgaan. Ik praat niet meer over wat geweest is maar laat goed merken dat ik veel leuke en nieuwe dingen doe.

Met hem gaat het niet zo goed. Sinds de breuk heeft hij financiële problemen en hij slaagt er maar niet in om een appartementje te vinden dat redelijk is qua huur en waar de hond mee naartoe mag.
De hond zit nu opnieuw bij mij omdat zijn buren klaagde over het geblaf.
Dat is het enige dat ik nu nog niet kan.. Ik ben er nog steeds voor hem.
Ik zou eigenlijk moeten zeggen dat hij zelf de keuze gemaakt heeft en daar de gevolgen maar van moet dragen.

Nu ja, ik wilde het maar even van me afschrijven en het is een vrij persoonlijk verslagje geworden.
Ik hoop dat ik er iemand een hart mee onder de riem kan steken..
Het komt echt wel weer goed, maar het heeft tijd nodig en dat ligt voor iedereen anders.
Ik zei ergens al eerder dat een depressie en liefdesverdriet dicht bij elkaar liggen en je kan daar (veel beter) uitkomen.

Liefs