Vandaag was het zover, ze kwamen het appartement leegmaken.
Het waren zijn meubelen, zijn wasmachine en droogkast..

Het waren zijn ouders die het kwamen ophalen, lange tijd dat ik hen nog had gezien. Ze wonen aan de andere kant van het land en ik zag hem amper.
Mijn ex schoonmoeder, ze is zo'n gevoelig mens.. is ook ziek geweest van onze breuk. Ze vertelde me dat ze me heel graag had en dat ze haar zoon ook niet begrijpt. Ze heeft hem zelfs op zijn kop gegeven.
Ze bedankte me voor de zorgen om hem, ze moest zich nooit ongerust maken, haar zoon had het goed bij me en dat wist ze.

Ik kon het niet aan om 'onze' meubelen te zien vertrekken in een aanhangwagentje.. ben helemaal ingestort. Hysterische huilbuien tot ik geen adem meer kreeg, tot ik moest kokhalzen.
Gelukkig hebben ze dat niet moeten zien.

Ik had een sms'je verwacht van mijn ex.. 'veel sterkte vandaag' ofzoiets.. Hij moet toch ook weten dat dit me zwaar valt? Ik weet het niet, ik heb me nogal 'stoer' gedragen ivm deze stap. Ik heb hierin de beslissing genomen om ze vroeger buiten te laten halen dan gepland. Hij was er niet mee akkoord.

Dus nu zit ik hier.. Ik heb een stoel en een tafeltje voor mijn pc en printer.
Het klinkt hol en het is verdomd leeg, we hadden zo'n gezellige thuis voor onszelf gecreeërd.
Het staat vol dozen ook, die moeten we nog sorteren.. briefjes opplakken 'van hem/van mij'.

Mijn nieuwe meubelen leveren ze pas binnen 14 weken (heb ik weer). Ik woon nu opnieuw bij mijn ouders. Ik kom enkel naar het appartement voor mijn pc en om me om te kleden.

Wat is dit onrealistisch seg, nooit gedacht.. echt nooit.