lieve LDVD'ers.
met dit blogje hoop ik velen van jullie een hart onder de riem te kunnen steken.
zo diep je kunt zinken in je verdriet...zo goed kan je ook weer uitklimmen.
Dat wil niet zeggen dat ik mijn ex al helemaal los heb gelaten...integendeel..hij houdt me nog steeds bezig.
Maar nu kan ik alles met andere ogen bekijken.
Wat wij doen is onze ex-partner verheerlijken. En omdat de liefde nog zo diep is wil je niet toegeven aan die mindere eigenschappen.
Je wil ook niet inzien dat het niet voor niks "uit"is gegaan...want het was toch allemaal zo koek en ei?

zit ik hier voor mijn laptopje...bijna half 4....gatverdegatverdegatver.
ik voel me zo verschrikkelijk rot.
de hele week ging het goed...zelfs nieuwe mensen leren kennen die denk ik echt een aanvulling kunnen zijn op mijn nieuwe leventje.
Maar waarom blijf ik zo verdrietig?
ondanks dat ik weet dat M geen juiste partner voor mij kan zijn.
wat mis ik eigenlijk?
duizend maal probeer ik alles te analyseren...in te zien dat hij echt nog veel te onvolwassen is en nooit het verstandelijke niveau kan bereiken waar ik zelf op zit.

Nee...ik ben echt niet boos.
ik geloof dat ik nu echt afstand kan nemen.
en stom...wat een mobieltje voor je kan betekenen...een ander nr....geen contact meer.
een allerlaatste sms met een lief berichtje dat het voor ons beiden veel beter is om voorlopig geen contact te hebben. dat dit ook een kans voor hem is om aan zichzelf te sleutelen..en vooral dat ik aan hem denk en hem in gedachten steun.
ik hoop hem nog eens te ontmoeten en dan te kunnen zeggen: ik denk alleen nog aan de fijne tijd met jou.

ik heb een lijstje gemaakt op de PC. En lees dit de hele dag door;

Gisteren ben ik heel erg ziek geweest.
Voelde me echt hondsberoerd...griep heerst hier momenteel, maar ik vertoonde niet echt de verschijselen die hiermee gepaard gaan.
Braken...opgezette buik, en heel erg moe.

En ineens knapte er iets in me.
WAAR ZIJN WIJ ALLEMAAL MEE BEZIG!!!!!

Waarom doen mensen elkaar zo veel verdriet?
Tuurlijk...ik heb hem weer gesproken een dag eerder.
Kon ik aanhoren hoe slecht hij sliep...om hetgeen wat hij mij heeft aangedaan, maar ook vanwege "die ander"waarmee het dus niks geworden is.
Kortom...empathisch inlevingsvermogen heeft hij niet.

Het lijkt wel of het steeds erger word.
ook heeft het verdriet zijn grip gekregen op mijn lichaam.
heel mijn hormonale gesteldheid ligt op z'n kop.
ik zweet 'snachts mijn bed uit...helemaal doorweekt stap ik regelmatig midden in de nacht onder de douche.
Mijn menstruatie is onregelmatig...voel me veel trillerig en heb wisselende stemmingen.
huilen , wanhopig , verschrikkelijk boos en teleurgesteld. Aan de andere kant het begrip naar hem toe. het besef dat iemand mens mag zijn...gevoel mag hebben en mag kiezen voor zichzelf.

waarom is de liefde zo hard?
het is nu 6 weken geleden dat ik moest horen dat hij niet verder wilde.
hij was verliefd op een ander en wilde diep in zijn hart toch nog ooit vader worden.
terwijl ik tijdens onze relatie hem meerdere keren heb gevraagd of hij hier geen moeite mee had...(ik heb een half jaar na aanvang van onze relatie te horen gekregen dat ik geen kinderen kan krijgen en mij is zwaar ontraden IVF toe te passen.)
Ik heb destijds zelfs voorgesteld de relatie te beiendigen omdat ik hem het recht van vader zijn niet af wilde nemen.

bah...zaterdagavond.
ik heb hout op de haard gegooid en geprobeerd een fijne sfeer in huis te creeeren. de poes ligt op haar kussen en de doggies bij mij op de bank.
Verheerlijkt kijken ze me aan....zooo verliefd op hun vrouwtje.
en ik?
ik mis hem...al de hele dag.
ik zie hem lopen en spelen met de honden...ik zie hem de poes eten geven en knuffelen.
al die herinneringen...het vertrouwen...de geborgenheid.
dat alles is nu niet meer ter sprake.
zo ongeloofwaardig.
je word zo heen en weer geslingerd met je gevoel en je verstand.
wanneer houd dit op?