bah...zaterdagavond.
ik heb hout op de haard gegooid en geprobeerd een fijne sfeer in huis te creeeren. de poes ligt op haar kussen en de doggies bij mij op de bank.
Verheerlijkt kijken ze me aan....zooo verliefd op hun vrouwtje.
en ik?
ik mis hem...al de hele dag.
ik zie hem lopen en spelen met de honden...ik zie hem de poes eten geven en knuffelen.
al die herinneringen...het vertrouwen...de geborgenheid.
dat alles is nu niet meer ter sprake.
zo ongeloofwaardig.
je word zo heen en weer geslingerd met je gevoel en je verstand.
wanneer houd dit op?

ik hoop zo dat ik wat meer sociale contacten kan opbouwen.
maar dat is niet zo makkelijk. iedereen lijkt wel gesetteld met kids.
niemand waar ik op terug kan vallen, behalve mijn broer en vader.
wat moet ik toch ondernemen? uitgaan? ik kan dat nu nog niet..en alleen gaan heb ik geen zin in.
momenteel ben ik bang om eenzaam te worden.
gatverdamme.