Het lijkt wel of het steeds erger word.
ook heeft het verdriet zijn grip gekregen op mijn lichaam.
heel mijn hormonale gesteldheid ligt op z'n kop.
ik zweet 'snachts mijn bed uit...helemaal doorweekt stap ik regelmatig midden in de nacht onder de douche.
Mijn menstruatie is onregelmatig...voel me veel trillerig en heb wisselende stemmingen.
huilen , wanhopig , verschrikkelijk boos en teleurgesteld. Aan de andere kant het begrip naar hem toe. het besef dat iemand mens mag zijn...gevoel mag hebben en mag kiezen voor zichzelf.

huisarts heef nu valium voorgeschreven...om even wat rustiger te worden.
maar dat wil ik niet...ik wil voelen...ik moet door die pijn heen.
Toch heb ik genomen...ben ik nou een zwakkeling? iedereen hier heeft toch verdriet?
en ik? ik zit in een roes...alsof alles zweeft...even wil ik ontspannen zijn.

Tijdens het telefoongesprek dat we vanavond hebben gehad kan ik alleen maar toegeven dat hij in zijn recht staat en de lieverd blijft zoals ik hem ken.
oke...die verliefdheid van hem heeft zijn beslissing doorslag gegeven...al is het niks tussen hen geworden...het gaf aan dat er iets niet goed zat.
maar toch proef ik dat hij van me houdt.
heel veel van me houdt.
het is allemaal zo complex.
een aantal verkeerde vrienden...totaal ander milieu, omgeving en levensomstandigheden...een verschrikkelijke jeugd die hij met zich meedraagt.
hij is in de war.., te jong voor me denk ik...ik moet hem echt vergeten.
Er zijn zoveel andere leuke mannen op deze wereld.
mannen die mij veel meer te bieden hebben. Mannen die stabiel zijn en wel sterk in hun schoenen staan.
Waarom houd ik van die jongen? Omdat hij zo menselijk is? omdat hij zijn gevoel uitdrukt?
schijnbaar is houden van niet voldoende voor een relatie.