zit ik hier voor mijn laptopje...bijna half 4....gatverdegatverdegatver.
ik voel me zo verschrikkelijk rot.
de hele week ging het goed...zelfs nieuwe mensen leren kennen die denk ik echt een aanvulling kunnen zijn op mijn nieuwe leventje.
Maar waarom blijf ik zo verdrietig?
ondanks dat ik weet dat M geen juiste partner voor mij kan zijn.
wat mis ik eigenlijk?
duizend maal probeer ik alles te analyseren...in te zien dat hij echt nog veel te onvolwassen is en nooit het verstandelijke niveau kan bereiken waar ik zelf op zit.

waarom ben ik zo gekwetst? omdat hij zichzelf zo heeft gedragen naar mij? met zijn kinderwens? met zijn verliefdheid voor een ander? zijn onvolwassen gedrag?
hij wil vrienden blijven. Ja, natuurlijk..dan kan hij er zelf beter mee omgaan.
Maar ik kan momenteel geen vrienden blijven...iemand die me zoveel pijn heeft gedaan...dat kan nooit meer goed gaan, ook niet tijdens een vriendschap. ik zal er altijd een vieze nasmaak van hebben.
al wil ik zelf eigenlijk heel graag het tegendeel.

de Waarde die ik toe ken aan een vriendschap kan ik hem nooit geven. zoveel vertrouwen verloren...zou ik dat misschien later wel kunnen?

god, waarom heb ik nooit ingezien dat dit niet liep? ik WIST het. Maar ik hield zoveel van hem..ik nam het allemaal voor lief.
hij is zo innemend...zo gewoon...zo simpel.
zou dat het zijn?

ik moet hier echt vanaf...wie herkend dit?
het is zo moeilijk, nog nooit heb ik zoveel om iemand gegeven.
en toch weet ik zo goed dat het geen zin heeft om verdrietig te zijn.
ik heb alles zo goed voor elkaar. altijd hard ervoor geknokt
een goede baan, een leuk huis, een gezond lichaam.
lieve mensen om me heen.
en toch kan ik niet slapen.

terugvallen noemen ze dit.

maar morgen is een nieuwe dag.
Morgen ga ik weer opnieuw beginnen.
ik moet weer met de radio mee kunnen zingen als ik in de auto rijd en denken: He ik ben best gelukkig nu in m'n uppie.
ik heb hem echt niet nodig om gelukkig te zijn.

ik ben bang voor morgen..de vermoeidheid zal me parten spelen.
en dat betekend dat ik zwakker ben...in mijn hoofd. Ik weet gewoon dat te weinig slaap me opbreekt.

aaaaaaaarggghhh.

De hele week nog geen slaapmiddel gebruikt.
en nu moet ik wel. En het ging zo goed afgelopen week
morgen kan ik niet verletten op mijn werk.
ik ben te hard nodig..anderen hebben mij nodig.

wie herkend dit?
Bah...ik voel mezelf zo mislukt nu..ik heb weer toegegeven aan mijn gevoel...dat enorme rotgevoel.