Bijzonder...

Tijdens de feestdagen luisterde ik regelmatig naar de Top 2000,
waarin op een gegeven moment ' Fields of Gold ' door Eva Cassidy werd gedraaid.
Ons liedje...

Na al die jaren was je opeens weer even heel dicht bij evenals het gevoel van intens missen
Tranen rolden over mijn wangen en toen deze even later weer opdroogden wist ik na al die jaren iets heel zeker.

Ik ben echt en jij niet.
Je zal altijd in gedachten bij mij zijn.
Ik ben na jou toch nog in staat
heel gelukkig te zijn
en van een ander te houden

Ga jou goed mijn lieve bedriegster.

T

Helaas schijnt een dialoog niet mogelijk.
Kijkend op de periode dat ik jou ken is dit niet vreemd.
Meer dan ééns en zelfs vaker dan vijf keer
heb ik jou expliciet gevraagd mij te mijden.
En tevens uitgelegd waarom.

Toch was ik immer daar waar jij dat vroeg.
Ook al wist ik na, zoals jij noemde: “alles wat er gebeurd is” beter .!!!.
Toch wilde ik jou geloven
En nam het gebrek aan respect voor lief.

Te weinig, eigenlijk nooit, kwam je de door jou geschetste verwachtingen na.
Het was niet voor niets dat jij van mij niet meer hoorde .

Om half twaalf s'avonds op de dag van de aanslag in Londen ging mijn mobieltje af. Ik zat nog te werken achter mijn PC'tje, Het was dat het beeldscherm begon te storen anders had ik het zeker niet gemerkt.

"Ben je nu in Londen?" Klonkt het enigzins opgelucht.
"Nee op dit moment ben ik in Nederland"
"Oh gelukkig maar"

Verder nog wat mee zakelijk klinkende uitwisselingen en een welterusten en dat was het dan.

Ogenschijnlijk een lief telefoontje en zeker welgemeend. Maar
ruimschoots voldoende om my weer volledig uit mijn evenwicht te brengen. Om dat knagende gevoel van onbeantwoorde liefde en eenzaamheid in één klap in het centrum van mijn bewustzijn te brengen.

Vandaag doe ik mijzelf pijn
Vandaag luister ik naar onze muziek
Ik denk aan alle momenten.
Alle momenten met jou.
Alle momenten die ik koester als mijn allermooiste schat.
Meer waard dan het hele universum.
Niet te beschrijven in welke woorden dan ook.
Denkend aan de gedichten die ik voor jouw schreef,
denkend aan jouw in en in zachte stem.
Die stem die mij alles vertelde
alleen al door de toon.
Zalig om naar jou te luisteren
met jou te praten.
Het ultime gevoel van thuis zijn.
Uren kon ik naar jou kijken, hoe mooi je bent,
zo lief en kwetsbaar.

Vandaag reed ik naar een veilig oord. Weg van alle gekte. Die gekte van de normale wereld. Onderweg dacht ik telkens aan jou. Het is zo pijnlijk duidelijk dat op ieder moment dat ik geen afleiding kan vinden ik maar verre van compleet ben. Ik mis jou. Wanneer ik aan jou denk dan zie ik en voel ik jou. Ik geloof niet dat het gevoel van, van jou houden ooit nog over zal gaan. Voor mijn vertrouwde omgeving ben ik weer de oude, de koele en de stille en niet de vrolijke en de warme. De koele en de stille verkies ik verder te blijven. Ook al zit er nog zoveel warmte in mij heb ik het telkens koud. Het was zo fijn, zo fijn om niet alleen te zijn. Zo fijn om iemand te vertrouwen. Zo fijn om mijzelf te kunnen delen. Nu hoeft dat niet meer. Immers die keren dat dat mij overkwam ging je weg, dood of was niet echt. Ik kan het niet meer opbrengen om het nog eens te proberen. Te leven in die wereld waarin ik blij kan zijn en het niet koud hoef te hebben. Daar waar ik niet alleen ben.

Nog steeds mis ik jou, jouw lieve stem, een ware streling voor mijn moeie hoofd. Een oase in een wereld van gekte en waanzin. Een gevoel van veiligheid, geen eenzaamheid meer maar thuis. Wat was het waard? Hoe echt was je?

Tussen de bedrijven door huil ik. Dan mag ik myzelf zijn. Dan kan ik toegeven aan het feit dat ik jouw mis. Dan ben je heel dicht bij mij. Binnen in mijn cirkel van gewapend beton. Tijdens de bedrijven dan lach ik en ben jij ver weg heel ver weg aan de rand van mijn cirkel van gewapend beton. Altijd zul je in mijn cirkel zijn altijd zal ik van jou houden, wat jou ook riep, voor jou ben ik echt.