Helaas schijnt een dialoog niet mogelijk.
Kijkend op de periode dat ik jou ken is dit niet vreemd.
Meer dan ééns en zelfs vaker dan vijf keer
heb ik jou expliciet gevraagd mij te mijden.
En tevens uitgelegd waarom.

Toch was ik immer daar waar jij dat vroeg.
Ook al wist ik na, zoals jij noemde: “alles wat er gebeurd is” beter .!!!.
Toch wilde ik jou geloven
En nam het gebrek aan respect voor lief.

Te weinig, eigenlijk nooit, kwam je de door jou geschetste verwachtingen na.
Het was niet voor niets dat jij van mij niet meer hoorde .
Het verdriet en onbeantwoord verlangen dat wilde ik niet meer.

Lang bleef je mij storen,
Kleine prikjes en altijd verstopt.
Kinderlijk en daarom soms bijna grappig.

Het ging goed met mij
Steeds beter kon ik leven in harmonie met mijzelf, mijn vreugde en verdriet.
Met een innerlijke rust, kracht en veel plezier in bijna alles.
Totdat jij mij weer kwam storen.

Met een kleine aanloop uitend in een knallende monoloog
Om je daarna weer te verstoppen.
En vervolgens als een kind te reageren
Op een open deur en intens goede bedoelingen.

Benijden doe ik jou niet
Enkel voel ik medelijden
Triest en droef moet het zijn om enkel te kunnen nemen.
Zo eenzaam in de oneindige monoloog

Welkom ben je niet meer
Luisteren zal ik niet meer
Een gedicht van DU Perron verwoordt mijn gevoel:

“Gij hebt u goed verkocht, Maak u niet druk
over de rest: want alle mensen wenen.
Uw ziel is klein. Ik kan het niet verhelpen.
Uw lijf is goed. Gij zijt een mooie vrouw.
Gij zult hoogstaan en goed uw naam bewaren.
Vaarwel! My zult gy niet meer zien.
Ik zal u mijden, zelfs tot in uw dromen.
Gij waart mijn droom, voor ik u had gezien.
Gij zijt uzelf. Ik minacht u volkomen.”

Stoor mij niet meer
Mijn toorn zal afgrijselijk zijn
Te popelen staan de mijnen

Rest mij enkel nog een laatste wens voor jou.
Een lang en plezierig leven!