Ik dacht dat het iets beter met me ging. Totdat ze me gisteren vertelde dat hij ook bij zijn vrouw weg is en gaat scheiden. 2 dagen later staan ze al te zoenen en gaan ze voor elkaar. Oh ja de kerst breng ik ook met hem door. Ben ik nu zo'n zeikerd of is dit compleet respectloos naar alle partijen? Ook nog iets positiefs? Ja, de slechte relatie met mijn zus is hersteld. Vanavond daar potje zitten brullen en eindelijk de troost gekregen waar ik al weken naar smachte. En man wat lucht dat op een arm om je heen. Bedankt zus!

beste ldvd's,

het 1e weekend alleen met de kinderen zit er bijna op. het is me meegevallen. Maar gdv wat mis ik haar. Kan me zo kwaad maken als ik zie hoe makkelijk zij door deze ellende heen gaat. Zie niet tot bijna geen emotie bij haar. Als ik bij haar ben, om bv de echtscheidingspapieren te regelen, is het net of we nog samen zijn. Compleet op 1 lijn qua gedachten, financien en opvoeding kinderen. Zelf zij bevestigd dit, dat dit heel gek is. We hebben verdorie nog nooit zo goed op kunnen schieten met elkaar als nu. Komt dit daardat de druk eraf is nu, of was het niet zo slecht als we dachten?

Daar zit ik dan, 38 jaar op een slaapkamertje bij pa en ma. Totaal gebroken en onreddert. Gister definitief het huis verlaten. Afscheid.moeten nemen van de kinderen, god wat.deed me dat intens veel pijn om mijn eigen kinderen zoveel verdriet aan te doen. Voel me zwaar eenzaam, om maar niet spreken over hoeveel ik haar mis. Ik zou er alles voor hebben om haar nog 1 keer vast te houden en een kus te geven. Inmiddels weten steeds meer mensen van onze op de hand zijnde scheiding. Vooral verbaasde reacties, nooit iets gemerkt aan jullie, vond jullie altijd zo'n leuk stel.

Pffff waar is het einde, jezus hoeveel shit kan een mens over zicht heen krijgen. Eerst een pijnlijke beslissing moeten nemen om na jaren van worstelen te gaan scheiden terwijl de gevoelens nog heel sterk zijn van mijn zijde, maar niet meer bij haar. Vervolgens vorig weekend een knobbel in haar borst ontdekt, spanning totaan een mamografie die met spoed gedaan moest worden omdat de huisarts het niet vertrouwde maar deze was gelukkig positief was. Dit weekend gaan we het de kinderen vertellen, heb er nu al pijn in de buik van.....

Vannavond wederom emotioneel gesprek met je...ik weet dat ik je moet loslaten. Maar hoe laat je iemand los als je dit nog niet kunt en wilt. Je hart het uitschreeuwt bij de gedachten dat je me verlaten gaat.

Ik kan je niet dwingen om van me te houden, je geeft aan dat het er niet meer is.
Heel langzaam tekent zich het einde zich aan, morgen ga ik kijken of ik in ons huis alleen kan blijven wonen, ook dit voelt als loslaten. Het woord alleen geeft me al rillingen.

Hoe kun je iemand loslaten, als je gevoelens voor deze persoon nog nooit zo sterk zijn geweest als nu?

Dat een scheiding onafwendbaar is zie ik nu ook wel in, en dat er een ander in het spel is doet alleen maar extra pijn. Zeker gezien het de 2e keer is in ons huwelijk.