beste ldvd's,

ben hier even niet geweest omdat ik merkte dat door hier veel verhalen te lezen nogal somber werd en bleef hangen in mijn eigen verdriet. Dus maar ff niet...Nu paar weken verder gaat het nog niet echt veel beter met me. Van het weekend sloeg de twijfel en dus de hoop bij ons toe. Mijn vrouw helemaal emotioneel gebroken, dat het allemaal te snel is gegaan. Maar na lang doorpraten heb ik aangeven ik wel wil kijken of we verder kunnen maar wel op mijn voorwaarden. En de belangrijkste is dat de andere man een gesloten boek diend te zijn ook qua gevoel bij haar. En dit kon ze niet, hij is nog steeds in beeld, ook qua gevoel. Hij heeft zelf tegen zijn eigen vrouw verteld dat de gevoelens voor mijn vrouw sterker zijn dan voor zijn eigen vrouw.

Met kramp in mijn hart heb ik toch gezegt dat ik zo niet kan onderzoeken of er nog een toekomst kan zjin. Ben achteraf wel blij dat ik mijn rug recht heb gehouden maar het doet wel weer ontzettend pijn om dit te horen. Hoe kan ze nu van mijn verlangen om over ons na te denken als hij nog steeds in beeld is???? Dit hoort ze zelf toch ook wel te snappen, dit mag ze niet van mij verlangen. En dat doe ik dus ook niet.

Krijg gelukkig nu vanuit, soms verrassende hoek, steun in de rug. Zoals vanmiddag een oud collega die het had gehoort en me een erg lieve mail stuurd. Dit soort dingen doet je goed.

Zit nu al enkele weken bij mijn ouders, ontzettende lieve mensen maar emotionele steun, waar ik zo naar smacht. Helaas niet, maar verwacht ik ook niet, zo waren ze 30 jaar geleden niet en nu dus ook niet.

Ook nog iets positiefs? Ja, toch wel, de band met mijn zus hersteld zich weer. Dit voelt erg goed. Maar de band van mijn vrouw met haar zus, na een vervelend voorval vorig jaar, hersteld zich weer langzaam.

Enigste waar ik steeds meer moeite mee krijg is dat als mensen naar de reden vragen ik haar altijd in bescherming neem en dus niet verteld wat er tijdens ons huwelijk gebeurd is (ze is 2 x vreemd geweest). Ik heb mezelf dit voorgenomen om haar te besparen maar met name de kinderen.

Mijn vrouw merkt al wel uit reacties van mensen dat zij de boeman toegespeeld krijgt, omdat zij eigenlijk de stekker er uit getrokken heeft. Jammer maar het zei zo.

Met de kidneren gaat het eigenlijk erg goed, mijn autistische zoon maakt een groei door, misschien wel door de rust die er is gekomen nu....kinderen krijgen toch meer mee dan je altijd denkt.

Zo worstelen we maar verder, de tijd zal de wonden minder moeten laten doen. Ooit, in de verte, zal ik weer een nieuwe liefde vinden die wel van me houdt om diegene wie ik ben.

ted