het 1e weekend alleen met de kinderen zit er bijna op. het is me meegevallen. Maar gdv wat mis ik haar. Kan me zo kwaad maken als ik zie hoe makkelijk zij door deze ellende heen gaat. Zie niet tot bijna geen emotie bij haar. Als ik bij haar ben, om bv de echtscheidingspapieren te regelen, is het net of we nog samen zijn. Compleet op 1 lijn qua gedachten, financien en opvoeding kinderen. Zelf zij bevestigd dit, dat dit heel gek is. We hebben verdorie nog nooit zo goed op kunnen schieten met elkaar als nu. Komt dit daardat de druk eraf is nu, of was het niet zo slecht als we dachten? Waarom zijn we dan niet meer samen!!!!

Zij is al halverwege haar nieuwe leven, weet niet of de ander man al een grotere rol in haar leven speelt. Maar kan op de huistelefoon wel zien ,dat ze regelmatig contact hebben. En dat doet me pijn....Ben 1 week het huis uit gdv..

Gisteren samen nieuwe autos gekocht, en ze praat al over nieuwe partners/relaties ivm de grote van de auto. Dacht dat je auto wilde die groot genoeg was voor jou en de kinderen? Wat doet de auto van een nieuwe partner er nu toe? Is die er al dan???

Straks weer na mijn vader en moeder, zal wel weer tot diep in de nacht piekeren worden. Waarom geven mijn gevoelens nog niet toe aan de realiteit? Ze wil niet meer, ze is al in een nieuw leven zonder mij.

Ben doodsbang dat ze binnen afzienlijke tijd een relatie begint met de andere man. Meer zou ze me niet kunnen kwetsen, dan ze al gedaan heeft. Hoe vertel je je kinderen dat mama een nieuwe vriend heeft waarmee ze vreemd is geweest??? Tuurlijk vertel je je kinderen dat niet, maar goed.

Even als mensen vragen hoe kan het ? Nooit iets gemerkt, jullie leken zo''n gelukkig gezin. Dan vertel ik maar, in belang van de kinderen, dat we uit elkaar gegroeid zijn en dat de gevoelens bij haar weg zijn. Dit is ook zo, maar het voelt niet lekker om niet het hele verhaal te vertellen. We wonen in een klein dorp, ik wil niet zij dadelijk nagekeken wordt en uiteindelijk de kinderen hiermee geconfronteerd worden.

Ze schijnt ook niet te begrijpen hoe zwaar het is als de liefde van je leven niet meer met je samen wil zijn. Ik probeer me groot te houden in haar bijzijn, maar van binnen kan ik alleen maar huilen van verdriet. Ik mis haar zo ontzettend.

Ben er inmiddels al heel snel achter dat ik niet alleen kan zijn, ondanks dat mijn ouders ontzettende lieve mensen zijn en altijd voor me klaar staan. Ik mis gewoon iemand aan mijn zijde. Maar op korte termijn nieuwe relatie? Ik moet er niet aan denken.

Zal eerst moeten verwerken dat het definitief is. Ik moet stoppen mezelf moeilijk te maken door maar op FB te blijven kijken of ze online is, nutteloze mails sturen om maar een reactie van haar te krijgen. Ik verleng zo mijn eigen lijdensweg, maar toch doe ik het.

Zit er over na te denken om een week, helemaal alleen naar een zonnige bestemming te gaan. Ff weg van alles en iedereen, kijken of tot rust kan komen. Maar lost het iets op???

Ted