Jullie hebben lang niets van me gehoord. Dat komt omdat ik sinds vandaag weer eens de beschikking over een computer heb. Op 6 maart ben ik op advies van de huisarts meteen vrijwillig opgenomen in de PAAZ afdeling. Ik was blijkbaar toch meer in de war dan ik op het eerste gezicht dacht. Daar verblijf ik nu dus al vier weken en vandaag ben ik voor het eerst een dag met verlof, morgen ga ik weer terug. Er zal ook met mij toch iets meer aan de hand zijn dan ik op het eerste gezicht dacht, want de eerste twee weken schijn ik me daar tamelijk psychotisch en achterdochtig te hebben gedragen.

House for sale, it was yours and it was mine, zingt Magriet Eshuis. Ik hoorde het zaterdag nog op de radio. Dat gaat ons nu ook gebeuren. Ik kan echt niet meer en heb vandaag eerst mijn man gebeld en gezegd dat ik het huis te koop wil gaan zetten. Wat doe je nu toch, zei hij, waarom maak je alles kapot?

Nou, ik heb mijn longen uit mijn lijf gehuild, keihard, helemaal alleen in de keuken (geen buren hoor, dus niemand kon het horen). De dag erna was ik nog van slag van het geluid dat uit me kwam en vandaag ben ik dood en doodmoe. Ik moet wel werken, en wil dat ook graag maar ik merk dat ik bijna helemaal doorheen zit. Ik verbaas me nog over het harde geluid van het gehuil. Waarom kwam dat Omdat ik een telefoontje kreeg van mijn man in welk gesprek ik het nodig vond weer eens te zeggen dat hij zijn afspraak met zijn vriend moest opzeggen.

Vandaag is nog moeilijker dan gisteren. Mijn lichaam begint pijn te doen. En kan me ternauwernood beheersen om niet te bellen. Ik wil deze verdrietige situatie niet meer. Ergens zou ik me toch opgelucht moeten voelen. Maar dat iis niet zo. Alles doet pijn, mijn lichaam lijkt wel een grote kramp.

Ik wacht op die enorme enorme huilbui die maar niet echt meer wil komen.

Bijna een jaar geleden ben ik getrouwd.

En nu gaan we scheiden. Omdat we niet meer met elkaar kunnen leven, na de vele ruzies om iets dat ik hem niet kan vergeven.