Klinkt misschien raar, maar wat goed dat je hebt kunnen huilen, zo zie je dat het gevoel te moeten huilen vanzelf komt.
Iets kan net "de druppel" zijn waardoor je eindelijk je tranen de vrije loop kunt laten.
Ik vind je verre van stom dat je hem hebt laten doorschemeren dat er wat jou betreft nog een mogelijkheid is, dat alles goedkomt.
Deze uiting van jou, is niets anders dan een duidelijk "ik hou nog van je" en wat is daar mis mee?
Misschien is het ook wel zo, dat je man wat meer tijd nodig heeft om door middel van gesprekken met zijn hulpverlener erachter te komen wat het is wat hij werkelijk wil.
Hij wil er graag voor zichzelf achterkomen waarom hij bepaalde dingen (zoals de vakanties met die vriend) voor zijn vrouw laat gaan.
Wat zit erachter dat dit alles zo belangrijk voor hem is?
Wat ik wel wil opmerken is dat het voor jullie huwelijk toch wel goed zou zijn, wanneer ook jij een keer bij een gesprek aanwezig zou zijn want dit is nogmaals niet alleen zijn probleem.
Ook hierin gaat hij "alleen" en is hij iets voor zichzelf helder aan het maken, terwijl jij geen steek verder komt met je gevoelens waar je mee blijft zitten.
Ten tweede vind ik dat hij je op z'n minst wat meer informatie kan geven, over hoe zijn gesprekken tot nu toe zijn verlopen.
Je bent geen "kennis" van hem maar zijn vrouw, het lijkt wel alsof je man hierin het verschil niet kan zien waardoor hij de prioriteiten anders kan gaan invullen.
Mijn vraag is of je inmiddels al persoonlijk met hem gesproken hebt?
Het praten (face to face) is zoveel meer als een telefoontje, je kunt niet in elkaars ogen kijken, je ziet de ander niet.
Als je van je man houdt en hij van jou, dan zou een persoonlijk gesprek toch op z'n plaats zijn?
Hij gaat in ieder geval naar de hulpverlening, wat wil zeggen dat hij zelf ook van zijn gedrag baalt maar hij alleen nog niet weet hoe hij dit kan veranderen.
Dat kost tijd, om bij de kern van het probleem te komen, nl, waarom hij bepaalde dingen doet zoals hij ze tot nu toe gedaan heeft.
Het is aan jou, hem die tijd te gunnen of niet meer aan te durven maar dit kost (ook voor jou tijd) en dit komt omdat je tot nu toe geen resultaat hebt gezien.
Dat is in ieder geval één ding, en samen praten is een ander (toch ook belangrijk ding).
Ik denk echt, dat jullie samen meer kunnen bereiken bij de hulpverlening, (hij wat gesprekken alleen maar ook samen, hierdoor betrekt hij jou er ook in)
Als je wilt vechten voor je huwelijk en je nog van hem houdt, is dat helemaal niet dom maar juist mooi.
Jullie hebben beiden een periode van rust achter de rug, maar een tussentijds gesprek, zou helemaal niet zo gek zijn.
Tenslotte zijn jullie nog steeds man en vrouw.
Liefs en groetjes Layla