Tis niet te doen... Ze blijft maar in mijn hoofd spoken.
Daarstraks onderweg naar huis stond ik in de file...
Een file een plaats voor is goed na te denken.
En ja waar denk ik aan???? Mijn ex...alles spookt door mijn hoofd.
Elke wagen kijk ik of ze er niet in zit?Waar kan ze verder zonder mij?
Ik mis ze echt....
Maar zij mij blijkbaar niet....

Ondertussen zijn we al 1 maand verder zonder dat ik van mijn ex iets heb gehoord.
Is ze mijn nummer kwijt, kent ze mijn emailadres niet meer, weet ze mij misschien niet meer wonen????
Als ik denk van het gaat terug beter met mij dan is het terug vanaf.
Er zijn dagen dat ik heel de tijd lig te piekeren.
Waar is ze toch?Wat doet ze toch?Waarom is ze niet meer in mij geinteresseerd?Is ze dan nu gelukkig misschien?
Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet.
Met vrienden opstap gaan zie ik nu echt niet meer zitten. Heb zo een bang om ze tegen te komen.

Ik zit op het werk en denk steeds aan mijn ex.
Het is ondertussen al een maand geleden dat ik ze nog gehoord heb.
ik moet leren beseffen dat ze niet terug komt.
Toch hoop ik stiekem dat ze ooit terug voor mijn deur staat.
Hoe moet ik van die gedachten af geraken.
Wat doen jullie om inet meer aan je ex te denken?????

Elke morgen als ik opsta denk ik aan mijn ex.
Ik wil zograag eens met een ander gedacht opstaan.
Een maand geleden heeft ze mij een laatste mail gestuurd.
Er stond in dat ze voor haar eigen heeft beslist dat ze met mij niet verder kan NU.
Dat woordje nu was er echt teveel aan.
Wat bedoelt ze dan... Nu niet maar misschien binnen een half jaar...
Heb deze mail al zoveel keer gelezen dat ik 10 verschillende gedachten er over heb.
Ze wil nog altijd vrienden blijven en ze wil graag mij nog horen en weten wat ik doen.
Waarom???

Hey,
Kunnen jullie mij raad geven en mij is vertellen hoe jullie dit zien.
Een 5 jaar terug ben ik een relatie gestart met een meisje dat voor mij de vrouw was van mij leven.
We hebben deze relatie 3 jaar stand gehouden.
In die drie jaar is er privé heel wat gebeurt.
Ik ben plotseling mijn broer verloren en kon hier moeilijk over praten.
Ben kort daarna voor mijn werk 9 maanden naar het buitenland vertrokken (misschien ook wel om even van de emoties weg te vluchten)