Hey allemaal!

Het is voor mij een hele tijd geleden dat ik hier nog geschreven heb.. en het zou misschien ook wel eens de laatste keer kunnen zijn. Intussen ben ik hier wel nog vaak gekomen, om jullie verhalen allemaal te lezen, en meer en meer merk ik dat het beter met me gaat. Jullie verhalen helpen me daarbij, ze zijn herkenbaar, maar ik merk dat die fases nu al een tijdje achter mij liggen.
En daarom schrijf ik hier nu, om jullie allemaal een beetje hoop te geven! Het gaat echt beter worden, jullie worden allemaal echt weel gelukkig!

Lang geleden dat ik nog iets geschreven heb. Ondertussen bijna 5 maanden uit elkaar, na een relatie van 5 jaar. Heb hem een dikke maand geleden, na hem eerst wat te negeren, letterlijk gezegd dat ik wou dat hij me met rust liet. Had ook examens heel januari en kon het echt niet meer aan... Heel moeilijk wel om dat zo echt te zeggen, omdat ik zeker wist dat hij zich er dan ook wel aan zou houden, en ik hem dus nooit meer zou horen!

Was gisteren iets gaan drinken met een vriendin, het was ook net uit met haar vriend. Een andere vriend had haar gezegd dat je 5 periodes door moet! Het klinkt misschien eerst wat belachelijk, maar ik vond het wel toepasbaar!
1. Tissuefase (Huilen, huilen, huilen...)
2. Ijsfase (Ijs eten (of iets anders) en romantische films/muziek kijken!)
3. Uitgaanfase (Zoek oude/nieuwe vrienden op en feest, of doe andere leuke dingen!)
4. De terugval (Je voelt je weer eenzaam en alleen, denkt nooit meer zoiets te vinden...)

Hey allemaal!

Ik ben ondertussen bijna 3 maand verder dan de dag waarop mijn relatie van 5 jaar ophield. Het zijn de moeilijkste maanden van mijn leven tot hier toe geweest. Ik kijk zo hard uit naar de dag dat ik me eindelijk nog eens intens gelukkig zal voelen... want dat is tot nu toe nog echt niet het geval.

Heel stilletjes aan klim ik wel een beetje uit de put. Het leven gaat door, daar kun je niet onderuit... maar als ik dan weer val, dan is het gat zo enorm diep...

Ik vind het persoonlijk moeilijk om toe te geven dat ik 'gedumpt' ben, dat iemand mijn hart heeft kunnen breken. Ik schaam me er soms voor, dat ik zo hard geloofd heb in een relatie, die uiteindelijk zo tot zijn einde moet komen.

Een kleine historie:
Ik was 15, hij 16. We leerden elkaar kennen en het was onmiddelijk raak! We woonden een eindje uit elkaar, dus elke zaterdagavond zochten we elkaar per trein op. Zalig was dat. Samen zijn we ouder geworden, verder gaan studeren, veel meegemaakt en vooral veel geleerd.