Hey allemaal!

Ik ben ondertussen bijna 3 maand verder dan de dag waarop mijn relatie van 5 jaar ophield. Het zijn de moeilijkste maanden van mijn leven tot hier toe geweest. Ik kijk zo hard uit naar de dag dat ik me eindelijk nog eens intens gelukkig zal voelen... want dat is tot nu toe nog echt niet het geval.

Heel stilletjes aan klim ik wel een beetje uit de put. Het leven gaat door, daar kun je niet onderuit... maar als ik dan weer val, dan is het gat zo enorm diep...

Wij hebben een tijd lang helemaal geen contact meer gehad met elkaar. Ik heb hem meer dan een maand niet meer gezien. Af en toe kreeg ik wel eens een smsje, maar die maakte mij dan eigelijk ook weer even boos als het feit dat hij niets liet horen. Want wat heb je nu aan een 'neutraal' berichtje, als er voor mij nog niets neutraal aan hem is?
Ik probeer ondertussen maar wat vanalles... omdat ik gewoon niet weet wat voor mij het beste is. Dus nu zien we elkaar weer soms. Alleen merk ik dat hij steeds meer moe wordt van mijn vragen waar hij niet op kan antwoorden. Waarom, waarom en nog eens waarom! En eigenlijk is het ook stom dat ik die antwoorden nog wil, want diep binnen in weet ik dat dit iets goeds is, dat ik hier beter en gelukkiger ga uitkomen! Maar daarom juist, denk ik, dat het ook wel goed is dat ik hem af en toe nog zie. Ja, op de moment zelf ga ik eraan kapot, zeker wanneer hij op het punt staat te vertrekken. Ik kan hem steeds zo moeilijk los laten. En ben dan ook weer boos op mezelf omdat ik me weer zo kwetsbaar opstel. Maar langs de andere kant, besef ik toch ook dat ik, wanneer ik hem zie, veel dingen heb waardoor ik hem ook niet meer terug wil. En dan maakt het ook niet uit dat hij me zo ziet, ik wil het toch niet meer terug, dus wat geef ik erom wat hij van me denkt?
Ik hou me alleen nog zo enorm hard vast aan het verleden, aan hoe het was... waardoor ik soms zo moeilijk vooruit kan kijken, naar wat nog allemaal voor me ligt!
Voor de mensen die dit lezen, en al wat ouder zijn... die denken mss van, meisje, jij hebt nog een heel leven om met je liefde op de bank te zitten en samen wakker te worden, of een heerlijke wandeling te maken, ... maar op vlak van relatie's voel ik me gewoon een pak ouder als mijn leeftijdsgenoten. Ik heb niet anders geweten dan samen met hem te zijn. Hij was mijn maatje... en dat gemis is nog zo sterk, dat ik er soms de realiteit niet door kan zien.

Ik heb binnen enkele weken ook examens, en ben zo bang dat het me niet lukt zonder hem. Het moet lukken, en ik wil het ook, voor mezelf, bewijzen dat ik het kan! Maar ik ben wel heel bang...

Dag voor dag en stap voor stap... ik weet het... maar de momenten dat het dan een beetje gaat, worden toch onmiddellijk weer overschaduwd wanneer je denkt: 'He, het gaat wel goed met me, ondanks alles...' Enja, dan heb je er wéér aan gedacht! Ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd... waarom moet dit toch zo lang duren? Waarom blijft mijn gelukt zo afhankelijk van hem?

Dikke kus, en veel moet voor jullie allemaal!
Sophie