Ik vind het persoonlijk moeilijk om toe te geven dat ik 'gedumpt' ben, dat iemand mijn hart heeft kunnen breken. Ik schaam me er soms voor, dat ik zo hard geloofd heb in een relatie, die uiteindelijk zo tot zijn einde moet komen.

Een kleine historie:
Ik was 15, hij 16. We leerden elkaar kennen en het was onmiddelijk raak! We woonden een eindje uit elkaar, dus elke zaterdagavond zochten we elkaar per trein op. Zalig was dat. Samen zijn we ouder geworden, verder gaan studeren, veel meegemaakt en vooral veel geleerd.
Twee maanden geleden, zou hij eindelijk ook zijn masterjaar verder zetten in dezelfde stad als waar ik studeerde. We hadden er beide zo naar uit gekeken.
Vlak voor het nieuwe jaar begon, ging ik nog voor 2 weken naar China met twee vriendinnen. Hij zou een weekje naar Spanje gaan met een vriend.
De dagen voor onze thuiskomst, voelde ik al dat er iets mis was... thuisgekomen, kwam hij bij me langs. Hij was in Spanje verliefd geworden op een ander, er is niets gebeurd (wat ik, noem me naïef, wel geloof, moest het niet zo zijn, zou hij het me zeggen!), maar hij is erg geschrokken dat dit hem nog kon gebeuren. Daardoor stelde hij onze relatie in vraag.
Ik heb hem verteld dat ik het natuurlijk jammer vond, maar dat een 'crush' op een ander ook als signaal kan dienen, en niet het einde van een goede relatie, die ondertussen bijna 5 jaar duurde, moet verbreken. Hij zag het anders, en wou alleen zijn.
Ik heb hem de tijd gegund. Maar ook daar komt een einde aan. Hij heeft me gezegd dat hij helemaal niet uitsluit dat het nog goed komt, maar dat hij vindt dat we hier eerst alleen sterker uit moeten komen. Ik kan me daar gewoon niet bij aansluiten. Ik mis hem, en ben de laatste twee maanden door een hel gegaan. Iemand die je graag ziet, en waar je bij wil zijn, die doe je dat toch niet aan?

Liefde is elkaar loslaten, als hij terug komt weet je dat het echt was, anders niet...
Dat gaat in mijn geval wel op, hoewel ik sterk twijfel of ik hem nog wel terug zou willen. Het zou alleen wel eens fijn zijn, te weten dat hij me terug ZOU willen...
Het is hard om te zeggen, maar ik zou willen dat hij de pijn is voelt die ik voelde en nog heel regematig voel! Ik wil hem zo kunnen kwetsen zoals hij mij gekwetst heeft. Ik wil weten dat ik evenveel voor hem betekende als hij voor mij...

Wie weet wat de toekomst brengt, dat is zo. Maar waarom moeten goede dingen toch aan een einde komen? De put is zo enorm diep. Hoewel we niet constant bij elkaar waren, en veel dingen apart deden, was er zo 'n enorm vertrouwen, een geloof in ware liefde! We waren vrienden, geliefden, ... alles!
Ik hoop met heel mijn hart, dat ik ooit terug in die liefde kan geloven, en dat hij dan ook beter is als wat ik had, zodat ik weet dat ik deze moeilijke periode niet voor niets heb doorstaan!

Ik vind dit een prachtige site, ondanks al het verdriet. Het doet me even goed beseffen dat ik niet de enigste ben die geloofde in iets wat toch niet zo goed bleek te zijn. En dat er mss nog wel iets heel moois weggelegd is voor mij...

Kus!