Lang geleden dat ik nog iets geschreven heb. Ondertussen bijna 5 maanden uit elkaar, na een relatie van 5 jaar. Heb hem een dikke maand geleden, na hem eerst wat te negeren, letterlijk gezegd dat ik wou dat hij me met rust liet. Had ook examens heel januari en kon het echt niet meer aan... Heel moeilijk wel om dat zo echt te zeggen, omdat ik zeker wist dat hij zich er dan ook wel aan zou houden, en ik hem dus nooit meer zou horen!
Nu, meer dan een maand later, de eerste dag van het tweede semester, weer op kot, al de hele dag door zie ik hem overal op straat lopen, denk steeds dat hij het is! Mijn hart slaat nog steeds een slag over op die momenten. Maar hij was het niet... maar dan ineens, spreek hij me aan op msn. Gelukkig was ik net met een goede vriendin aan het praten, want ik viel bijna van mijn stoel. Heb hem toch maar gewoon te woord gestaan. Een beetje gepraat over onze families, school, vrienden, hobby... en dan heb ik voor de eerste keer zelf gezegd dat ik weg ging. Heel moeilijk, maar ik wist dat ik er weer onderdoor zou gaan als hij zou zeggen dat hij weg moet!
Maar wat blijft het moeilijk zeg, om over gewone dingen te praten met iemand waar je zo lang lief en leed mee hebt gedeeld... ik snap echt niet dat dat voor hem wel zo gewoon lijkt?
Na het gesprek weer een flinke huilbui gehad natuurlijk, maar vandaag gaat het alweer een stuk beter. Ben best trots op mezelf, al blijft het heel jammer... want ja, ik hou echt nog steeds heel veel van hem.
Het enige minpunt is, dat ik enorm blij was dat hij me niet aansprak om te zeggen dat er een anders is (want ik had hem gevraagd mij dat wel gewoon te zeggen als het zover was...), ik ben zo bang voor die moment! En dat voelde ik nu zo hard! Dan begint al die pijn opnieuw, dat weet ik zeker... Ik hoop echt dat hij daar ook nog niet aan toe is, en dat het nog even op zich laat wachten.. het gaat nu net een beetje beter!

Ik wens jullie allemaal veel moed deze week. Valentijn deed mij eigelijk nooit zoveel, maar al die liefde die in je gezicht gegooid wordt is nooit fijn... Gelukkig schijnt de zon, die geeft enorm veel energie om er weer voor te gaan! Probeer daar toch maar van te genieten!
Zeker voor diegene die nog maar net alleen komen te vallen, hou vol... je denkt dat je het nooit nog een week volhoudt om met die pijn te leven... maar uiteindelijk lukt het je wel! En ben je zo maar een half jaar verder... en nog zal je pijn voelen, maar je voelt je wel veel sterker, wijzer en minder naïef! Echt!