vandaag weer gesproken over de gehele situatie alleen met 2 familieleden erbij.
tuurlijk doet het goed maar ook veel huilen en pijn.time out is afgesproken en de rust en ruimte hebben we beiden nodig en dat houdt in dat mijn man apart gaat wonen.dat we in deze situatie zitten komt doordat ik niet heb geluisterd naar de waarshuwingen van mijn man maar ik heb niet geluisterd.hij is het zat geworden dat alles van 1 kant kwam terwijl dat nooit mijn bedoeling is geweest en ik ook nu er achter ben gekomen dat dat door mijn problemen komt en me hoofd vol zit.
maar is het nu te laat?

ik weet dat ik verder moet maar het is zo moeilijk.mijn man en ik hebben veel gesproken,alles blijft het zelfde er verandert niets alleen hij gaat op zichzelf wonen.ook dat is iets waar ik steeds verdrietig om ben en pijn doet,hij weet dat ook maar er is geen andere optie en we gaan als goede vrienden verder.
maar ik blijf in me vast houden aan dat het allemaal weer goed kan komen is dat verkeerd?
mijn man kan het nu niet zeggen hoe het gaat lopen dat begrijp ik ook wel.

ik heb al een een paar keer hier geschreven.nu is het zo dat er meer duidelijkheid is in mijn huwelijk.
mijn man vecht met zichzelf met veel uit zijn jeugd en verleden.vaak weg stopt maar nu weer komt het boven .hij heeft zich nu beschermd want hij heeft geen energie meer,voelt zich niet meer thuis en heeft geen rust en ruimte.ook het gezinsgevoel is er niet hij voelt niks meer nu.

na eindeloze gesprekken is het wel duidelijk maar blijft hte pijn doen.
het idee dat mijn man straks ergens anders een tijd wil gaan wonen hoelang weten we niet hij moet veel dingen verwerken.
het gevoel van weer zich thuis voelen is nu weg en hij weet niet of het nog terug komt.erg verdrietig vind ik dat.ik weet dat ik een groot deel de oorzaak ben door nooit goed te hebben geluisterd en nu ben ik hard gevallen en met me neus op de feiten gedrukt maar ja nu zitten we in deze situatie en dat doet pijn en verdriet.
mijn man en ik houden heel veel van elkaar dat staat voorop.

hallo allemaal
ik dacht ga weer even wat schrijven,de pijn en het verdriet en iedere keer maar alles in me hoofd halen en spoken maak me helemaal dol.
ik weet het nu even niet meer de radeloosheid slaat weer toe.
ik probeer iedere keer een uitweg te vinden hoe ik mijn man kan behoeden dat hij een tijd rust en ruimte nodig heeft en op zijn zelf te gaan in een kamer.
maar hij zegt nee zo moeten we het doen want nu bij elkaar blijven werkt niet we hebben rust nodig en ik moet alles op een rij zetten.is het egoistish van mij om er iedere keer over te beginnen?

ik ben vandaag gaan zoeken naar een site waar ik mijn verhaal kwijt kan.ik zit er helemaal doorheen.
mijn man en ik houden erg veel van elkaar.maar nu is het zo dat we zoals hij het benoemt uit elkaar zijn gegroeid en is niet meer zo als voorheen dat is ook logish want we veranderen met de jaren heen dat weten ij maar al te goed.
nu heeft hij vertelt en uitgelegt dat hij zich niet meer welkom voelt en het gezinsgevoel niet meer heeft en dat hij tijd en ruimte nodig heeft.