ik ben vandaag gaan zoeken naar een site waar ik mijn verhaal kwijt kan.ik zit er helemaal doorheen.
mijn man en ik houden erg veel van elkaar.maar nu is het zo dat we zoals hij het benoemt uit elkaar zijn gegroeid en is niet meer zo als voorheen dat is ook logish want we veranderen met de jaren heen dat weten ij maar al te goed.
nu heeft hij vertelt en uitgelegt dat hij zich niet meer welkom voelt en het gezinsgevoel niet meer heeft en dat hij tijd en ruimte nodig heeft.
meerdere malen hij heeft hij dat aangegeven maar het luisteren is een probleem geweest en nu nadat we nu eindelijk na deze uitkomst en weet dat het nu de keiharde realiteit is dat nu is zo als het er voorstaat.
alles doet pijn zowel bij hem als bij mij de liefde voor elkaar is niet weg,als hij een kamer heeft gevonden en ik blijf achter met onze dochter blijft alles het zelfde zegt hij.we leven dan alleen niet meer onder 1 dak.
hij zal me steunen zowel financieel,hulp,soms blijven eten een kop koffie komen drinken bij elkaar logeren van dochter en als we behoefte hebben aan een knuffel geen probleem er verandert niets zegt hij alleen we wonen niet meer samen.hij wil rust en alles op een rij zetten door alles wat er in zijn jeugd verleden is gebeurt dat moet hij alleen doen zeg die daar kunnen wij niet mee helpen.ook ik moet meer gaan ondernemen want alleen leveik n voor man en dochter en huishouden en me werk is ook niet goed.dat heeft mijn man me ook vertelt en ik weet in mijn hoofd dat het zo is en dat we het nodig hebben maar mijn gevoel en hart zeggen anders.
ik raak dan in paniek en huil dan veel en slapen is slecht en eten en drinken is een drama terwijl mijn man ook zegt je moet eten en drinken je ben diabeet.dat is ook zo maar het doet zo,n pijn hem lost te laten en mag hem niet meer claimen en denken dat hij mijn leven is.
we hebben gesproken en de 2 optie zijn nu uit elkaar rust nemen en ruimte en als vrienden doorgaan of het laten klappen en dat we slecht eruit komen.dat is iets wat we niet willen.
mijn man moet het gevoel terug krijgen hij weet nu niet te zeggen of dat gaat lukken.
ik zei tegen mijn man mag ik hoop houden dat het allemaal goed komt hij zegt tuurlijk maar ik kan je niet zeggen of het goed komt misschien dat het beter is en weer wordt als we gewoon apart leven op ons eigen.
hij weet hoe ik me voel en weet dat ik kapot ga hieronder en hij probeert me te helpen en er door heen te slepen.hij zegt ook mop dit moet gebeuren want zoals we de afgelopen tijden en alles wat we mee hebben gemaakt zo kunnne we niet doorgaan dan maken we elkaar stuk ook dat weet ik dat het zo is maar het is zo moeilijk.
ik hoop dat die kleine opening groter weer gaat worden en zijn liefde voor mij en dat hij veel van me houd dat daar genoeg kracht inzit dat het goed komt maar ik moet er ook rekening mee houden dat zijn gevoel van thuis komen hier bij ons horen en het gezinsgevoel weer sterk wordt en terug komt.
zoals we weten er verandert niets als we een tijd uit elkaar zijn en misschien ook apart blijven wonen maar het doet zo,n pijn deze stap,ik weet niet hoe het gaat lopen zoveel onzekerheid omdat hij me daar geen antwoord nu op kan geven.
ik heb alles beschreven op papier heel veel blaadjes en hem het voorgelezen en hij zegt ook mop ik weet wat je bedoelt en denkt en voelt maar ik heb de beslissing al genomen dat ik hier niet kan blijven en hij vraagt ook dat ik dat accepteer en respecteer dat doe ik ook wel maar het doet zo veel pijn en verdriet.ik mis de kracht.
kan iemand mij helpen en vertellen hoe verder en wat ik kan doen en wat ik niet moet doen.
2 mensen die van elkaar houden geen haat en nijd hebben tegen elkaar maar die toch zo moeilijke tijd hebben en zo,n beslissing moeten nemen.
we hebben niets aan een relatie therapeut dat willen we ook niet want we weten wat er aan de hand is en willen er wat mee doen.
ik gun hem nu ook rust door niet iedere keer erover te hebben want dat maak het steeds moeilijker en verdrietiger dan het al is.
begrijp iemand ons.
ik mis hem en als die na de zaak naar huis komt ben ik blij alleen hij voelt zicht niet gelukkig en beklemd.
ik wil dat weg nemen bij hem maar dat lukt niet hij moet een hoop zelf doen zoals die zegt daar kan ik hem niet mee helpen.hij is al wel zover dat hij zich openstelt voor mij want dat is ook voor hem moeilijk emotie tonen en de muur afbreken.
dat weet ik al jaren dat komt door zijn slechte jeugd ook daar kon niemand hem mee helpen maar hij is er gekomen en een hoop bereikt,
hij is een sterke lieve man en heel veel respect voor zijn gezin en een vecht ook voor zijn gezin alleen zit die nu met deze gevoelens en komt er hier niet uit en wil dat alleen oplossen en vraagt rust en ruimte aan mij.
ik moet heb die tijd geven dat weet ik en ik mag altijd komen praten en alles wt daar bij hoort want er veranderd niets alleen het apart zijn.
wie heeft ook dit mee gemaakt en komt het weer goed hoe kan ik wat doen om het weer te helen.
veel liefs radeloosheid