weer rustig aan beginnen en kijken

afbeelding van radeloosheis

na eindeloze gesprekken is het wel duidelijk maar blijft hte pijn doen.
het idee dat mijn man straks ergens anders een tijd wil gaan wonen hoelang weten we niet hij moet veel dingen verwerken.
het gevoel van weer zich thuis voelen is nu weg en hij weet niet of het nog terug komt.erg verdrietig vind ik dat.ik weet dat ik een groot deel de oorzaak ben door nooit goed te hebben geluisterd en nu ben ik hard gevallen en met me neus op de feiten gedrukt maar ja nu zitten we in deze situatie en dat doet pijn en verdriet.
mijn man en ik houden heel veel van elkaar dat staat voorop.
nu kan hij alleen niet zeggen of het gevoel van thuis voelen welkom zijn weer terug komt het van mij houden is er wel.
hij zegt we moeten nu op dit moment verder gaan en dan zien we verder we doen het stap voor stap.ik kan hem niet loslaten maar ik weet ook dat het moet.ik blijf hoop houden ook dat is goed dat zegt mijn man ook alleen hij zegt wel als het straks niet meer werkt bij elkaar wonen krijg je weer een klap.wat een verschikkelijke tijd.ik hoop dat het goed komt.
mijn blijft wel zeggen alles blijft bij het zelfde wat er ook gebeurt en hoe het ook verloopt want jullie ik en onze dochter zijn een deel van mijn leven.
moet ik het loslaten
weet iemand hoe ik nu het moet doen wat moet ik doen.

afbeelding van vlindertje59

@radeloos

Ja klote situatie. Het valt me erg op dat je steeds schrijft, mijn man zegt dit mijn man zeg dat. En hij zou alleen maar positieve dingen zeggen, maar juist daarom snap ik er niks van dat hij toch weg wil.
Wat ik ook niet goed vindt is om jezelf maar overal de schuld van te geven, want waar 2 kijven hebben er vaak altijd 2 schuld. Ik had je gister al een reactie op je andere blog gegeven maar helaas heb je daar niet op gereageerd.
Ik wens je alle sterkte toe.

afbeelding van radeloosheis

hallo vlinder

misschien schrijf ik het niet goed allemaal.ik zal in kort het uitleggen
wij hebben in de loop der jaren veel meegemaakt niet alleen tot betrekking tot ons zelfs maar met andere.we hebben altijd gestreden en geknokt.ik ging veel op in mijn werk en hield werk prive niet gescheiden.mijn man is een eigen zaak begonnen brengt ook veel met zich mee.vaak is er tegen mij gezegt werk en prive gescheiden houden,hij kan dit ik niet.genoeg gesproken en gedaan maar op een gegeven moment groeide we uit elkaar leefde langs elkaar heen.op dat punt zijn we nu en hebben de optie gekozen om apart te gaan om alles op de rails te hebben en om stapje voor stapje weer naar elkaar toe te komen dat is nu afwachten en we weten niet hoelang het gaat duren.wij gaan nu als goede vrienden een tijd uit elkaar.we houden contact ivm dochter en allerlei zaken die we gewoon onderling blijven regelen.we hebben ook besloten om niks naar buiten te brengen tegen fam/vrienden want we weten zelf niet hoe het gaat verlopen en dan krijg je misschien allerlei verhalen en roddels dat willen we niet want we houden van elkaar hebben geeen haat en nijd.verder zit mijn man nog met veel dingen vast uit het verleden.
die moet hij ook verwerken en moet dat alleen doen dat is ook iets wat ik respecteer.
alleen het feit neemt niet weg dat we verdriet hebben om de situatie zoals die nu ervoor staat als w het konden terug draaien hadden we het gedaan maar helaas het is niet zo.
gr femmy