Ik geloof dat daar op het moment het grootste probleem mee heb,en ik weet niet hoe ik dit aan moet pakken. Je moet daar zelf toch ook iets actiefs in kunnen doen.

Een vrouw geeft in een relatie aan een man, vaak hetgene wat ze zelf wil hebben. en een man geeft in een relatie vaak aan een vrouw wat hij zelf wil hebben.
Hier is het denk ik waar het vaak fout gaat, we denken de behoeftes van die ander te kennen. We moeten beter luisteren naar die ander en naar zijn/haar behoeftes.
Ik dacht dat deze stelling klopte maar ben er niet meer zo van overtuigd op dit moment. Maar misschien heeft dit ook weer te maken dat het dan wel weer van beide kanten moet komen.

Tijdens een meditatieles schetste degene die het leide het volgende beeld. Er zit een man op een ezel en die ezel slaat op hol, hij rent door de straten van een dorpje en omdat hij er niet van af wil vallen klampt hij zich stevig aan de manen van de ezel vast. De mensen in het dorp roepen naar hem, waar ga jij naar toe!! Hij zegt ik weet het niet.

Later in de meditatie kwam ze erop terug, waar hou JIJ je zo krampachtig en vastberaden aan vast.
Misschien een vraag die je jezelf kan stellen, en waar brengt het je om je daar zo aan vast te houden en wat leverd het je op om dit op te geven?

Ik heb een enorme dip vandaag, weet niet hoe ik hier door moet komen. Ik mis hem zo. Of mis ik gewoon iemand die er voor me is en die naast me staat, me de moeite waard vind. Ik weet ik moet eerst mezelf weer de moeite waard vinden om weer open te kunnen staan voor een nieuwe relatie, ik heb het vertrouwen in de mannen(ongenuanceerd ik weet het) helemaal verloren. Het doet zo'n pijn om je hele hart te geven aan iemand en als je dan je grenzen aangeeft laat hij je vallen als een stuk vuil. Klootzak ik had wel meer respect verdiend naar alles wat ik voor jouw heb gedaan. Ik haat je.

Net in mijn dagboek geschreven, de tranen waren er al gelijk. Voor de tv zag ik Nemo, in mei waren we er nog samen, een week in Amsterdam. We gingen naar een concert van mijn ex zijn favoriete artiest. Moet ook denken aan mijn verjaardag, we hadden een leuk weekend samen gepland. Zaterdag kwam hij niet had tijd voorzichzelf nodig, ik dacht dan komt hij zondag wel vroeg nee dus, wou nog wat dingen thuis doen. GVD wat heb ik toch veel van die klootzak gepikt.

Ik voel me moedeloos,ik heb het gevoel dat ik totaal geen grip krijg op mijn eigen leven, ik ben nog zoveel met mijn ex bezig, ik denk dat dat ik het niet kan accepteren dat het over is. Waarschijnlijk zit hier ook achter dat ik van mijn ex de aandacht en bevestiging heb gekregen die ik nog nooit van iemand heb gehad, en dit mis ik zo. Ik voel me zo alleen.

Ik besef me ineen dat ik er zo van baal hoe me leven nu loopt, werken vraagt zoveel energie en verder kom ik eigenlijk nergens meer toe. Vanmorgen op het werk ging er iets heel kleins niet goed en ik ben meteen in tranen. Ik vind het allemaal zo zwaar, ik vind zelf dat ik wel genoeg op mijn bordje heb gehad voorlopig.
Nu gaat het met mijn kat ook niet goed en mijn moeder krijgt nu ook de klap van het verlies van mijn vader en het gemis van de aankomende feestdagen.
Ik kan haar niet opvangen ik heb genoeg aan mezelf.