Wat voel ik me inmens verdrietig en in de war.
Vandaag is mijn ex jarig, ik ga hem geen smsje sturen of zo, mede omdat hij laatst totaal niet reageerde op het bericht dat mijn broer erg ziek is.
Loop de hele morgen te huilen omdat ik me schuldig voel naar mijn ex toe, dat het gewoon niet gelukt is tussen ons beide.
Dat het mij niet gelukt is dat hij aan zichzelf ging werken en voor ons samen koos, en ik weet dat ik dat ook niet kon maar toch hoopte ik dat door dat hij merkte dat ik van hem hield/hou hij de kracht zou vinden om het gevecht met zichzelf aan zou gaan.

Vandaag voel ik me enorm kl#te, en wat ik me afvraag? Waarom doe ik me dit zelf aan?
Op een of andere manier denk ik dat ik het verdriet en de pijn vasthou, en het gaat allang niet meer om mijn ex, maar om het gevoel van eenzaamheid, het altijd maar alleen moeten doen, wat ik bijna mijn hele leven heb gehad.
Blijkbaar is die ellende die ik nu vasthou "beter/bekender" dan me gelukkig voelen.
Gisteren merkte ik dat ik gewoon geen mensen meer dichtbij durf te laten, gewoon verschrikkelijk bang om weer zo gigantisch gekwetst te kunnen worden.

Persoonlijk vind ik het nogal vervelend dat wanneer je iemand aanspreek op de chat er helemaal niet gereageerd wordt en diegene gewoon weggaat zonder even te melden van, ik heb geen tijd of zo.
Ook vind ik het vervelend als mensen tijdens een chat die bezig is gewoon afhaken en niet even netjes afsluiten, en melden dat ze willen stoppen.
Dat is volgens mij toch weleen fatsoen norm die wij hier mogen hanteren,aangezien velen van onsmoeite hebben met afgewezen zijn.

Groetjes, Principessa

Ik loop even een beetje met mijn ziel onder de arm, voel me wat alleen.
Heb afgelopen week te horen gekregen dat vanaf januari de eerste ontslagen vallen en daar hoor ik hoogstwaarschijnlijk ook bij.
Verder had ik wat kontact met een man waarmee ik eerder kortstondig wat mee heb gehad, toen hield hij vanaf het begin bijna gelijk afstand.

Thousands of candles can be lit from one single candle, and the life of the candle will not be shortened.
Happiness never decreases bij being shared.

Van de maan af gezien zijn we allen even groot. Multatuli.

Gisteravond naar een bruiloft geweest, zag er wel een beetje tegenop.
Toen opende het bruidspaar de dans, en toen ging het ineens mis, begon me steeds verdrietiger te voelen en moest huilen, heb mezelf maar even opgesloten in de wc want de mensen die daar zijn begrijpen mijn verdriet en eenzaamheid niet, of willen het niet weten, bang voor hun eigen confrontatie.
Het gemis van iemand zo dicht naast je, iemand die voor je kiest, die je de moeite waard vind, het verlangen naar liefde in je leven, deden me even zo'n pijn.