Ik besef me ineen dat ik er zo van baal hoe me leven nu loopt, werken vraagt zoveel energie en verder kom ik eigenlijk nergens meer toe. Vanmorgen op het werk ging er iets heel kleins niet goed en ik ben meteen in tranen. Ik vind het allemaal zo zwaar, ik vind zelf dat ik wel genoeg op mijn bordje heb gehad voorlopig.
Nu gaat het met mijn kat ook niet goed en mijn moeder krijgt nu ook de klap van het verlies van mijn vader en het gemis van de aankomende feestdagen.
Ik kan haar niet opvangen ik heb genoeg aan mezelf.
Ik wil weer zo graag het gevoel hebben dat ik op de weg naar boven ben. Ik heb het gevoel dat ik er geen grip op krijg. Ik wil me gewoon weer wat beter voelen.
Eigenlijk geloof ik best wel dat ik het goed doe maar het gaat me niet snel genoeg, ik wil hem niet meer zo missen, en alle mooie dingen verheerlijken.
Hij was echt ook heel erg lief misschien is het daarom zo moeilijk, dan was hij 3 weken van huis en hij had geregeld dat er elke dag 1 roos of een bos bloemen werd bezorgd die lieve M die mis ik zo.
Misschien ben ik daarom wel zo in de war, hij had zulke verschillende kanten.
En dan denk ik niet meer aan zijn alchol gebruik, zijn boosheid altijd conflicten uitlokken en dan vooral niet zien dat hij degene was die hier ook wel degeliijk een aandeel in had.
Waarom kan ik dit niet loslaten, hij was er Verdomme niet toen ik hem nodig had toen mijn vader steeds zieker werd, toen smeerde hij zich en ging weer naar zijn eigen huis zijn eigen leven lijden. Terwijl ik er altijd was als hij het moeilijk had.
Ik heb er genoeg van ik wil me weer beter gaan voelen, maar hoe doe ik dat.

Wat me volgens mij het zwaarste valt is dat hij het naar mijn idee zo makkelijk heeft opgegeven, en het niet waard vond om voor onze relatie te vechten. Omdat hij te bang was wat een klootzak, en binnen 2 maanden heeft hij een ander net of ons nooit heeft bestaan, ik snap dat niet. 4 1/2 jaar dat gooi je toch niet zomaar weg. Ja dus.
Bedankt voor het lezen, lucht wel even op maar voel me erg verdrietig. KLOOTZAK IK HAAAAAT JE.