Zo, de boodschappen zijn weer in huis, ook zoiets waar ik het nog steeds zo moeilijk mee heb.
onze alberthein.
op zaterdag de uitgebreide boodschappen in huis halen.
iets lekkers voor het weekend.
wat zullen we gaan eten, en voor savonds wat lekkers voor bij de film....
gezelligheid.

nu loop ik alleen door de winkel, ik zie allemaal gezinnetjes die lachen, en de kar vol uitgebreide dingen.
ik koop alleen wat ik nodig heb, niks geen gezelligheid.
van binnen loop ik te janken, en ik knijp met mijn handen de winkelkar stevig beet.
ik moet me sterk houden.

en weer een dag om.

nu nog een avond door zien te komen.
dat is nu mijn leven geworden, overleven zeg maar.

er is niks op tv, en iets anders verzinnen dan maar weer achter de computer zitten weet ik ook niet.
pfff, gaat dit ooit anders worden?
normaal gesproken dacht ik hier nooit over na,
"we" kwamen de avonden altijd wel door, het was gewoon.
hij lag op de bank bij te komen van het werk ik zette een lekker bakje koffie.
daarna samen een filmpje kijken, of we lazen een boek.
gewoon lekker huiselijk, en rust.

nu zit ik alleen, en kan mijn draai en rust niet meer vinden.

dacht ga weer eens een stukje hier typen.
inmiddels zijn we een half jaar verder, en ik trek het nog steeds niet.
zit inmiddels zelfs al in therapie enz.
elke dag ben ik depressief, en huil ik.
elke dag denk ik aan hem.
ik kan het maar niet verwerken.

gisteren is hij even langs geweest, op mijn verzoek, want uit zichzelf komt hij niet.
we hebben samen een oude hond van 13 jaar, waar ik nu de zorg voor heb, omdat ik geen werk heb.
ik zit ook nog steeds in zijn koophuis, totdat ik iets anders heb gevonden.
maar toen hij langs kwam werd het mij te emotioneel.

mijn vriend en ik zijn nu inmiddels al 3 maanden uitelkaar.
we hebben een relatie van 14 jaar gehad.
door dat ik behoorlijk beschadigd ben door mijn verleden kon ik hem heel moeilijk mij liefde tonen.
en dat is hem nu gaan opbreken, zegt hij.

we hebben er eigenlijk nooit echt over gepraat, omdat we allebei niet echt praters waren.
ik ben met mijzelf aan de slag gegaan, en met behulp van therapie achter gekomen waar het nu allemaal aan lag.
ik kon mijn vriend het laatste half jaar weer mijn aandacht geven, en de liefde en alles wat daarbij hoort.
maar hij hield me heel erg af.

Bij toeval kwam ik dit tegen
http://www.magicofmakingup.com/?hop=patje72
heb ook even de filmpjes bekeken, en moet zeggen, er zit wel wat in!
de meeste verhalen zijn inderdaad dat je maar achter hem aan blijft hollen....
en dat werkt zo afrechts!
maar ja, wie durft?