dacht ga weer eens een stukje hier typen.
inmiddels zijn we een half jaar verder, en ik trek het nog steeds niet.
zit inmiddels zelfs al in therapie enz.
elke dag ben ik depressief, en huil ik.
elke dag denk ik aan hem.
ik kan het maar niet verwerken.

gisteren is hij even langs geweest, op mijn verzoek, want uit zichzelf komt hij niet.
we hebben samen een oude hond van 13 jaar, waar ik nu de zorg voor heb, omdat ik geen werk heb.
ik zit ook nog steeds in zijn koophuis, totdat ik iets anders heb gevonden.
maar toen hij langs kwam werd het mij te emotioneel.
ik wilde toch een beetje peilen of zijn gevoel er nog was voor mij.
hij zei dat het niet genoeg was om weer opnieuw te beginnen.
hij durfde het niet aan, bang om gekwetst te worden door mij.

ik heb hem uitgebreid verteld dat ik aan mijzelf werk, en een heel stuk verleden de schuld was dat ik zo op slot zat al die jaren.
dat ik ook niet heb gekozen voor een jeugd die ik heb gehad, waardoor ik dus angsten enz heb opgelopen
maar hij heeft er geen vertrouwen meer in.
dat doet pijn om te horen.

toen we samen woonden heb ik nooit gemerkt dat hij last had van mijn angsten.
als ik niet mee wilde op visite, vond hij het best, geen probleem.
we gingen nooit vaak van huis, we hadden het gezellig met zijn tweetjes.
hij was vaak moe, en wilde lekker thuis omhangen, daarbij had hij een drukke baan, en wilde ook graag thuis nog even werken in zijn vrije uurtjes.
ik vond dat geen probleem.

nu het dus uit is, heeft hij zich aangemeld bij een duikclub.
lang leve de lol dus.
hij zegt dat hij zich goed voelt, en zin heeft aan zijn nieuwe leventje.
hij wil nieuwe mensen ontmoeten, en zijn motto is, ik zeg JA tegen alles.

opnieuw doet dit dus pijn.
hij is nog niet weg, en lang leve de lol.

hij weet dat ik het vreselijk moeilijk heb, maar laat niks van zich horen.
af en toe als ik hem zie dat vraagt hij of ik nog genoeg geld heb, en of ik ook al wat leuks aan het doen ben...
nou sorry, maar iets leuks doen lukt dus gewoon niet als je een depressie hebt.

er komt gewoon te veel op mij af nu.
moet werk zoeken, een huis, ben in therapie, mijn hele verleden en angsten enz komen naar boven, heb een depressie, zit in een rouwproces, heb de zorg voor een hele lieve oude hond, en zit met enorme schuldgevoelens...had ik nu maar wel mee gegaan met visites, had ik me maar meer open gesteld voor hem, had ik maar eerder aan mijn problemen gewerkt, hadden we maar meer gepraat...
enz.

ik weet wel dat het eigenlijk niet goed is om hem te zien.
gister heb ik hem dus gezien, en is ons gesprek uit de hand gelopen...ik werd heel emotioneel toen hij zei dat hij echt niet meer verder wilde...ik zei dat ik het best moeilijk vond dat hij zo hard kon zijn, en het al die jaren nooit heeft gezegd dat hij het moeilijk vond dat ik dus eigenlijk zo op slot zat, waardoor ik het seksueel niet op kon brengen.
ik vroeg gewoon om een tweede kans, na 15 jaar is dat toch niet teveel gevraagd?
gewoon proberen hoe het gaat, ik werk aan mijn problemen, en weet dat ik daardoor heen kan komen.
maar nee, het was gewoon klaar voor hem.
hij vertelde dit met tranen in zijn ogen.

ik heb gevraagd of hij me even wilde vasthouden....dat wilde hij wel, maar je voelt dan dat het moet.
hij is samen met onze hond weg gegaan.
de volgende dag heeft hij m weer gebracht, het was de hond af geven, en weer weg, hij had haast.
telkens als ik hem zie, denk ik shiiittt....ik vind hem zooooo leuk, hij zit er zo leuk uit, helemaal mijn type, en ik weet hoe lief hij is, ik ken zijn humor, zijn zorgzaamheid enzzzz
hoe vind ik dat in godsnaam ooit weer......

ik kan dit voor mijn gevoel echt niet verwerken, ik kan maar geen knop omdraaien....
ben van mijn leven nog nooit zo ongelukkig geweest.
en zie dan ook totaal geen lichtpuntje meer....