en weer een dag om.

nu nog een avond door zien te komen.
dat is nu mijn leven geworden, overleven zeg maar.

er is niks op tv, en iets anders verzinnen dan maar weer achter de computer zitten weet ik ook niet.
pfff, gaat dit ooit anders worden?
normaal gesproken dacht ik hier nooit over na,
"we" kwamen de avonden altijd wel door, het was gewoon.
hij lag op de bank bij te komen van het werk ik zette een lekker bakje koffie.
daarna samen een filmpje kijken, of we lazen een boek.
gewoon lekker huiselijk, en rust.

nu zit ik alleen, en kan mijn draai en rust niet meer vinden.
er mist hier namelijk iemand, iemand die voor mij alles betekende, iemand waar ik van hield, en nog steeds doe.
iemand waar ik oud mee zou worden, iemand waar ik me veilig bij voelde.
weg!
ik heb dus nu ook weer dat paniekgevoel, kom ik hier ooit wel weer over heen, lukt het mij om gewoon weer verder te leven, en niet te overleven.
het mooie weer komt me nu ook niet uit, iedereen geniet, en ik ben van mijn leven nog nooit zo somber geweest.......