Ruim 5 maanden is mijn relatie nu beeindigd, ik begin mijn leven alweer aardig op te pakken. Kan mijn ex loslaten en hij doet me niet veel meer.

Maar nu ben ik er toch toevallig achtergekomen dat mijn voorgevoel, namelijk dat hij een ander had toch de waarheid is. Ook al heeft hij het altijd ontkend en zou hij het nu nog steeds ontkennen.

Meneer heeft zijn liefje in Hong Kong. Tijdens zijn vakantie met een vriend heeft hij haar zeker ontmoet en is verliefd op haar geworden.

Vrij snel na die vakantie vertelde hij dus dat het gevoel voor mij weg was. En al die rare fratsen met zijn telefoon, wat dus geen onzin van mij was maar was hij met haar aan het bellen en berichtjes aan het sturen.

Ben al een tijdje niet meer online geweest had er geen behoefte aan. Dat is een goed teken lijkt mij en hoe komt dat.

Ten eerste slik ik AD en die beginnen aan te slaan, mijn emoties vlakken af. Ik huil nog wel maar niet meer zo intens als voorheen. Mijn ex doet me niet zoveel meer, ik zie hem alleen nog maar als iemand die af en toe binnen wandelt en me lastig valt met vragen over mijn vertrek. Oprechte steun krijg ik niet van hem en dat doet me wel zeer, maar ik ga daar niet meer over nadenken. Daar heb ik alleen mezelf mee. Het is en blijft een groot kind, dat is mijn fout geweest volgens mijn psych. ik heb 6 jaar voor een groot kind gezorgd. Iemand die zijn verantwoordelijkheden niet nam.

Weet je wat het vervelende is van de hele situatie nu, dat mijn ex mij het idee geeft dat ik ontzettend ben vreemdgegaan, dat ben ik niet maar ik voel dat hij de schuld bij mij neerlegd.

Terwijl hij het heeft uitgemaakt omdat zijn gevoel weg was. Ik heb alles voor hem opgegeven, mijn huisje, mijn spullen heb ik voor een appel en en ei verkocht.

Hij heeft mij van alles beloofd om mij te helpen en zou alles doen wat voor hem mogelijk was. Omdat hij het zo erg voor me vond. Alleen hoe langer de tijd verstrijkt des te minder maakt hij zijn beloftes waar. Nee, hij maakt geen enkele belofte waar... Hij is gewoon keihard, die gevoelige man die hij ooit was, die is hij niet meer. Misschien wel nooit geweest. Erger nog ik ben dus de gebeten hond, hij kwetst me keer op keer. En waarom, heeft hij mij al niet genoeg pijn gedaan.

Gisteren weer geen krant even bellen, nu blijkt de krant te zijn geblokkeerd totdat ik hier weg moet zijn. Waarom niet even van te voren informeren, dit voelt zo bot. Wat voor verassingen staan mij nog meer te wachten, straks geen internet meer...

Hij belt me op en wil weten waarom ik al eerder depressief was, omdat ik geen kinderen kon krijgen zeg ik hem en omdat we daar niet over hebben gepraat. En dat jij toen adoptie voorstelde en ik dat niet zag zitten en jij daar toen ook niet meer over wilde praten.
Dat je er niet was voor mij tijdens de IUI en IVF-pogingen.

Maar ik heb je toch zoveel ik kon naar het ziekenhuis gebracht, zegt hij. Ja, dat heb je maar dat is niet wat ik bedoel met meeleven, meevoelen en er zijn voor mij. Ik heb me alleen gevoeld in die tijd en jij wilde er niet over praten, voor jou was de kous af. Daarom was ik depressief en ik begrijp heel goed dat je moeder de krant niet voor mij hoeft te betalen, maar laat dat even weten van te voren, waarom heb je daar geen begrip voor.

Vandaag zouden we ons 6 jaar samen zijn vieren, een bijzondere dag. Niet meer voor hem, hij wist niet eens meer dat dit vandaag zou zijn........

Nog steeds ben ik verdrietig, nog steeds huil ik de longen uit mijn lijf. Ik heb geen idee meer voor wie ik nog leef. Voor mezelf? Ik doe mezelf echt geen plezier met dit leven.

Drie maanden en bijna twee weken zijn er voorbij, hoe lang houd ik dit nog vol.

Inmiddels aan de anti-depressiva, maar die werken nog niet. Duurt nog 1 of 2 maanden, gek word ik ervan.

En iedereen maar vragen, heb je al werk, heb je al een andere woning.....
Nee, nog steeds niet.

Vandaag kom ik maar niet over mijn depressie heen, ik kom net uit mijn bed maar weet niet waarom.
Ik heb een hoop pillen en heb nog maar een klein zetje nodig om ze te nemen.
Er moet iets gebeuren waarmee ik vooruit kan, maar ik krijg het maar niet voorelkaar. Vandaag de gemeente maar eens gebeld, wanneer ik iets te horen krijg. Nou dat kan nog wel maanden gaan duren.... ik trek het gewoon niet meer.

Iedereen vraagt hoe het solliciteren gaat, maar ik hem er de energie niet voor. Heb wel een gesprek gehad, maar het koste me zo veel moeite om enthousiast te zijn. De tranen stonden in mijn ogen en dan dat zelfvertrouwen van me. Ik ben zo onzeker als de pest, dacht dat ik altijd goed op weg was. Dat ik een toekomst had met D, maar dat was dus gebakken lucht. Ik probeerde me met omscholen een leuke baan te vinden. Met hormonen en vervellende onderzoeken, moeder te worden. Niets lukt me, kan geen huis vinden. Vriendinnen laten het afweten, ja wat moet je met zo'n depressief figuur.

Een tijdje gelden schreef ik dat mijn vader ernstig ziek was, gaat gelukkig een stuk beter nu.
Net toen mijn vader opgenomen werd in het ziekenhuis, ging mijn ex op vakantie. Hij wilde graag op de hoogte gehouden worden en zou wel bellen of sms-en en zijn moeder zou bellen.

Ik had hem tijdens zijn vakantie op allerlei manieren op de hoogte gehouden, zijn moeder had twee keer gebeld en ik heb haar een paar keer gebeld. Wat me toen op viel is dat ze geen enkele respons gaf van mijn ex. Ook als ik naar hem vroeg bleef ze vaag. Mijn ex heeft tijdens zijn vakantie geen enkele keer iets van zich laten horen. Pijn deed dat z'n pijn, om steeds op de vraag van mijn vader 'heb je nog wat van D gehoord, ontkennend te moeten antwoorden.