Vandaag zouden we ons 6 jaar samen zijn vieren, een bijzondere dag. Niet meer voor hem, hij wist niet eens meer dat dit vandaag zou zijn........

Nog steeds ben ik verdrietig, nog steeds huil ik de longen uit mijn lijf. Ik heb geen idee meer voor wie ik nog leef. Voor mezelf? Ik doe mezelf echt geen plezier met dit leven.

Drie maanden en bijna twee weken zijn er voorbij, hoe lang houd ik dit nog vol.

Inmiddels aan de anti-depressiva, maar die werken nog niet. Duurt nog 1 of 2 maanden, gek word ik ervan.

En iedereen maar vragen, heb je al werk, heb je al een andere woning.....
Nee, nog steeds niet.

Als je me ziet zitten als een zombie, wie neemt me aan? Inmiddels 15 kilo afgevallen en ook geen zin meer in eten, ik moet me echt dwingen om boterhammen naar binnen te werken.

Geen kledingstuk meer wat past, maar durf wegens geldgebrek niets nieuws te kopen. Gelukkig is mijn riem nog aan te snoeren, trui erover en niemand die het ziet.

Ja ik zit in de slachtofferrol en oh wat zou ik daar graag uitkomen, maar ik heb er de fut niet voor. Niemand die mij eruit trekt, niemand die mijn gehuil hoort.

Maar het verdriet moet eruit, zeggen ze dus ik huil, huil en huil.