Ben al een tijdje niet meer online geweest had er geen behoefte aan. Dat is een goed teken lijkt mij en hoe komt dat.

Ten eerste slik ik AD en die beginnen aan te slaan, mijn emoties vlakken af. Ik huil nog wel maar niet meer zo intens als voorheen. Mijn ex doet me niet zoveel meer, ik zie hem alleen nog maar als iemand die af en toe binnen wandelt en me lastig valt met vragen over mijn vertrek. Oprechte steun krijg ik niet van hem en dat doet me wel zeer, maar ik ga daar niet meer over nadenken. Daar heb ik alleen mezelf mee. Het is en blijft een groot kind, dat is mijn fout geweest volgens mijn psych. ik heb 6 jaar voor een groot kind gezorgd. Iemand die zijn verantwoordelijkheden niet nam.

Met woonruimte zoeken gaat het slecht, ik heb er geen geluk bij dat maakt me wel zenuwachtig maar meer dan mijn best kan ik niet doen. Vervelend is wel dat ik van de maatschappelijk werkster te horen krijg dat ik mijn stomme fouten (destijds mijn huurhuis opzeggen en niet ingeschreven staan voor een woning) niet bij de gemeente neer kan leggen. Ik had medische urgentie aangevraagd maar niet gekregen, mijn situatie was zeer ernstig en schokkend, maar het lag niet aan het huis waar ik nu tijdelijk in woon. Dus is hun afdeling verzorgd, immers hanteren zij de regels die daar voor worden gesteld. Ik ben daar wel zeer teleurgesteld in, dat geen enkele instelling iets voor je kan en wil doen. Als ik straks zonder woonruimte zit is dat mijn eigen stomme schuld.
Ja mij is verteld dat ik naief mijn relatie ben in gegaan, alsof iedereen met een dossis achterdocht een relatie in gaat. Ja ik had vertrouwen in mijn lover en geen haar op mijn hoofd had gedacht dat hij mij 6 jaar later keihard liet vallen.

Oke dat overkomt me nu niet meer, ik ben nu achterdochtig naar iedereen toe. En dat is vooral jammer want ook ik probeerde het goede in de mens te zien. Mijn zorgeloze gevoel is verdwenen, niets neem ik meer spontaan voor de waarheid aan. En dat is toch vooral heel erg jammer.

Veel mensen trekken lessen uit dit soort gebeurtenissen, waarom mensen elkaar dit aan doen weet ik nog steeds niet.

Waarom ik ook niet meer zo vaak online ben is dat ik contact heb met een man, jawel ik probeer het nog wel hoor. Ik msn en sms en bel heel vaak met hem, ontzettend goed kan ik met hem praten. Echt over alles. Wat een verschil met mijn ex.

Maar ik vind hem niet aantrekkelijk ben niet verliefd, toch kap ik het niet af. Want ik weet nu dat innerlijk belangrijker is dan uiterlijk. En daar ga ik voor.

Ik weet dat het vrij snel is dat ik weer met iemand date? en ik wil het niet te snel laten gaan. Ik heb hem gezegd dat ik geen troostrelatie wil, dat is ook voor hem niet leuk.

Het komt goed, ook voor mij dat kan toch niet anders.

Groet,
PDB