Gisteren weer geen krant even bellen, nu blijkt de krant te zijn geblokkeerd totdat ik hier weg moet zijn. Waarom niet even van te voren informeren, dit voelt zo bot. Wat voor verassingen staan mij nog meer te wachten, straks geen internet meer...

Hij belt me op en wil weten waarom ik al eerder depressief was, omdat ik geen kinderen kon krijgen zeg ik hem en omdat we daar niet over hebben gepraat. En dat jij toen adoptie voorstelde en ik dat niet zag zitten en jij daar toen ook niet meer over wilde praten.
Dat je er niet was voor mij tijdens de IUI en IVF-pogingen.

Maar ik heb je toch zoveel ik kon naar het ziekenhuis gebracht, zegt hij. Ja, dat heb je maar dat is niet wat ik bedoel met meeleven, meevoelen en er zijn voor mij. Ik heb me alleen gevoeld in die tijd en jij wilde er niet over praten, voor jou was de kous af. Daarom was ik depressief en ik begrijp heel goed dat je moeder de krant niet voor mij hoeft te betalen, maar laat dat even weten van te voren, waarom heb je daar geen begrip voor.

Ik weet dat je niet zult veranderen, je gelooft er niet in. Je bent zoals je bent zeg je en als ik kritiek uit dan reageer je alsof ik je een of andere klootzak vind. Ik wil wel veranderen, maar ik ben aan het knokken om de touwtjes weer te vinden en ik wil niet voor verassingen komen te staan, nu niet. Laat me gewoon even met rust wil je.