Ok ik had vechtlust. Ik hield me voor dat ik hier doorheen zou komen, een leven voor mezelf op zou bouwen. Mezelf neit in de steek zou laten.
Maar op dit moment is het helemaal weg. Ik ben dan toch eindelijk depressief, ik kom inderdaad niet meer mijn bed uit, alles voelt zwaar. Ik weet het niet meer. ik weet niet hoe ik zonder hem moet leven, helemaal alleen deze plotselinge verlies moet verwerken, hoe ik in mijn eentje een leven moet opbouwen. Ik heb nooit van alleen zijn gehouden. Ik voel me zo supereenzaam. Ik weet niet hoe ik hier doorheen moet komen. Mijn strijdlust is ineens helemaal weg. Ik heb frank gevraagd of hij de honden wil komen ophalen, ik heb niet eens de lust of kracht om ze uit te laten, met ze te spelen. Arme beesten, ze zijn nu beter af bij hem.

Ik las net lin's blog dat ze bang is om de pijn weer te voelen?
Dat zette me aan het denken over waarom we altijd zo bang zijn om pijn te ervaren. Wat is pijn eigenlijk? Het is een zwaar gevoel in je hart, je maag voelt hol. Ik bedacht me vandaag dat ik blij was dat ik pijn kon voelen. Daardoor weet ik dat ik aan het rouwen en dus aan het verwerken ben. Ik heb dat veel liever dan dat ik wegloop voor de pijn, me verdoofd voel en van de ene op de andere dag doorga met het leven alsof er niets is gebeurd. Rouwen mag en rouwen moet om je systeem schoon te maken.

Ik heb me voorgenomen om de dag te nemen zoals ie komt. Heb ik pijn dan heb ik pijn, ik ga er niet dood van en het is heel normaal dat ik pijn heb. Heb ik angst dan heb ik angst, het is heel normaal dat ik angst heb want mijn gedroomde toekomst is weg en ik moet het opnieuw opvullen. Ik ben niet mijn angst, uiteindelijk maak ik zelf de keuzes. Ben ik een dag blij dan is dat mooi meegenomen, ik kan niet de hele tijd rouwen en verdrietig zijn. En ik ben dankbaar dat ik ondanks de toestand even weer blijdschap mag voelen en koester dit gevoel. Ik neem me voor dat ik dit in de toekomst vaker wil. Dit als tegenhanger van de angsten die me vertellen dat ik misschien nooit meer gelukkig zal worden.

We hadden afgesproken dat we nog even zouden wachten met scheiden, omdat alles zo snel gaat en ik de shock nog niet heb verwerkt.
Ik heb vanavond in de geschiedenis van zijn browser gekeken, misschien niet zo netjes, maar hij zegt niets en ik wil weten waar die mee bezig is. Om me eventueel te behoeden voor de volgende blikseminslag. Hij heeft gezocht op scheiding, flitsscheiding etc. etc.
Ik schrok me rot. Vanwaar deze haast, hij zegt dat er geen ander in het spel is. 3 weken geleden waren we nog gelukkig en nu kan die niet wachten om te scheiden. Heeft hij nu ineens een hekel aan mij?
Godverdomme het doet zo'n pijn, ik zou het uit willen schreeuwen! Was alles dan een illusie, de liefde, de aandacht? Heb je zowel jezelf als mij voorgelogen dat we gelukkig waren. Ik kan het niet uitstaan dat je beeld van mij ineens van positief naar negatief is omgeslagen. Heb je dan geen enkel verdriet, denk jij nooit aan alle mooie dingen die er waren tussen ons? Hoe kan je zo plotseling de bijl zetten in een levende, ademende relatie? Ik begrijp het niet, kan iemand het me uitleggen.

Hoe zwaar mijn hart ook is,

hoe pijnlijk mijn buik

en hoe betraand mijn ogen

Mijn benen zullen blijven lopen

Hoe angstig en alleen ook mijn nachten zijn,

hoe bezweet mijn kussen

mijn hart zal blijven kloppen.

JIJ kunt wel weggaan

maar IK zal bij mij blijven

Het leven is verdrietig

het leven is een strijd

maar waarom leven we dan nog?

We leven in de hoop op betere tijden

om nog één keer aan roos te mogen ruiken

om nog één keer te verlangen naar de zomer

nog één keer dat goede gesprek met je vrienden

en de spanning van het wachten op

Je kwam net thuis na een paar dagen. Ik voelde me zo sterk vandaag totdat ik je zag. Ik kan het niet uitstaan dat je nog steeds dezelfde persoon bent en ik niet meer het recht heb om je mijn man te noemen, me tegen je aan te drukken, plannen te maken voor morgen samen.
Ik kan dit niet, ik kan het verdriet niet aan om je steeds tegen te komen, zo kan ik me nooit van je losmaken.

Ik heb hem aangesproken, heb gevraagd of hij zo snel mogelijk iets anders wil zoeken, mijn hart breekt elke keer weer als ik hem zie. Hij zei dat hij uit zou kijken naar iets anders. Ik heb hem gevraagd of hij in de tussentijd er niet anders tegen aan is kijken. Hij schudde van nee.

Is er een medicijn tegen deze pijn?
Ik voel me alleen, niemand om even tegen te praten, geen schouder om even op uit te huilen.
Ik heb me zo goed gehouden deze week. En nu voel ik me zo verdrietig en bang. Ik was zo vastbesloten afgelopen week om het te redden en nu voel ik de zwaarte van de komende tijd nu al op mijn schouders.
Ik mis je. Ik zou je willen smeken om dit niet te doen, terug te keren nu het nog kan. Niet alles kapot maken wat zo mooi was.

Mis je mij niet, denk je niet terug aan al die mooie momenten die we samen hadden. Hoe vaak hebben we elkaar niet verteld wat een mooi leven we samen hadden. Hoe kun je je zo losrukken daarvan. Ik weet dat we niet perfect waren samen, maar nog steeds zou ik willen tekenen om oud met je te worden.

Aankomende december zouden we onze 10-jarige samenzijn vieren.
We hebben het niet gehaald. Onze relatie leek zo mooi. Iedereen had het erover hoe lief hij voor me was, hoeveel hij wel van me moest houden.

We zijn 10 jaar geleden begonnen als vrienden, toen huisgenoten en zijn langzaamaan naar elkaar toegegroeid. Echte verliefdheid was het niet, maar een gevoel van bij elkaar willen zijn en bij elkaar willen horen.

Ik was een klein zielig vogeltje toen ik bij hem kwam wonen, mijn leven daarvoor was er één geweest van vallen en opstaan, crisissen, niet weten wie ik was en wat ik wilde. Opgegroeid tussen twee culturen in (ben turkse) was ik op een gegeven compleet kwijt wie ik nou eigenlijk was.