Aankomende december zouden we onze 10-jarige samenzijn vieren.
We hebben het niet gehaald. Onze relatie leek zo mooi. Iedereen had het erover hoe lief hij voor me was, hoeveel hij wel van me moest houden.

We zijn 10 jaar geleden begonnen als vrienden, toen huisgenoten en zijn langzaamaan naar elkaar toegegroeid. Echte verliefdheid was het niet, maar een gevoel van bij elkaar willen zijn en bij elkaar willen horen.

Ik was een klein zielig vogeltje toen ik bij hem kwam wonen, mijn leven daarvoor was er één geweest van vallen en opstaan, crisissen, niet weten wie ik was en wat ik wilde. Opgegroeid tussen twee culturen in (ben turkse) was ik op een gegeven compleet kwijt wie ik nou eigenlijk was.

Hij heeft me opgevangen, me verzorgd, me liefde en aandacht gegeven. Hij heeft geleerd dat het leven ook mooi kon zijn. Hij heeft me aan het leven gebonden terwijl ik daarvoor altijd twijfelde of dit leven wel wat voor mij was.

We hebben onze ups en downs gehad, mijn heftige, opvliegende karakter, constante behoefte aan aandacht en liefde en zijn rustige, nuchtere, gesloten karakter botsten keer op keer. Toch vonden we elkaar altijd weer terug, onze ruzies duurden nooit lang.

Lang heb ik ook getwijfeld of dit wel de ware was, of je zonder verliefdheid en aantrekkingskracht een relatie met iemand kon hebben. De laatste jaren had ik eindelijk de beslissing genomen om er helemaal voor te gaan, omdat we samen toch heel gelukkig waren, wat we elkaar ook regelmatig vertelden 'je maakt me zo gelukkig, ik ben blij met ons leven samen'.

Ik wist dat hij niet tegen heftige ruzies kon en mijn verbale kracht. Ik heb mijn hart op de tong, hij valt gewoon stil. Ik kaartte de problemen aan in de relatie en hoewel hij altijd beloofde dat hij er voortaan op zou letten, zakte het na een tijdje weer weg bij hem.
Toch had ik het me aangeleerd geduldiger te zijn en de dingen ook van zijn kant te bekijken. Het ging al heel lang goed. Dachten we.

Tot afgelopen dinsdag. We kregen ruzie over het feit dat hij de laatste weken bijna niet thuis was. Hij heeft een hobby waar hij de zomermaanden aan wilde besteden. Ik kon niet geloven dat hij daarbij helemaal niet aan mij dacht, aan het feit dat ik eenzaam en alleen thuis zat. Ik zei dat hij zijn prioriteiten moest stellen, of zijn hobby zoveel belangrijker was. Hij zei dat zijn prioriteit deze drie maanden daar lag. IK kon mijn oren niet geloven, ik die altijd op de eerste plaats voor hem kwam. Hij zei 'ik ben toch thuis blijven slapen, ik doe toch van alles voor je'. Ik zei dat dat niet genoeg was, dat zijn hart niet bij me was. Dat hij wel luisterde maar alleen maar met zijn oren en niet met zijn hart. Ik wil je hart! Hij zei dat zijn hart deze drie maanden als eerste daar lag. Ik was geschokt, gekwetst, mijn hart was gebroken. Ik kon op dat moment geen reden bedenken waarom ik dan thuis zou blijven. Ik zei 'als ik morgen bij je wegga, is dit het je dan waard'. Hij zei dat ik zelf die conclusie trok en dan dat niet nodig was maar dat hij bleef bij wat hij had gezegd.

Ik heb mijn tas gepakt, de taxi gebeld en naar een vriendin gegaan.
De volgende dag wilde ik terug om te praten. Maar het was te laat. Hij zegt dat hij zoiets nooit meer mee wil maken, dat het bij hem op is, dat hij het niet meer aankan. Suggesties om in therapie te gaan, dat zo'n ruzie nooit meer zal voorkomen waren tegen dovemansoren. Hij bleef maar herhalen 'het is afgelopen, het is op'.

Ik ben kapot. Hij was het beste in mijn leven, we hadden het zo goed samen, waren elkaars beste vrienden. We maakten plannen om samen oud te worden. Omdat hij absoluut geen kinderen wilden, hebben we ook geen kinderen gemaakt.
Ik hou zoveel van hem, kan me geen leven zonder hem voorstellen, hij was mijn steunpilaar, mijn anker, mijn toekomst. Ik heb geen kinderen, geen baan (ben net mijn baan kwijtgeraakt door langdurige ziekte).
Mijn familie probeert me op te vangen. Ze zeggen dat ik moet bidden en alles aan god moet overlaten. Ik kan ze niet vertellen dat ik helemaal niet in god geloof.

We wonen op dit moment in hetzelfde huis omdat ik het niet zie zitten om in een week ook mijn thuis, mijn veiligheid kwijt te raken. Ik ben er zo erg aan toe dat ik afgelopen vrijdag in het crisiscentrum ben beland, ik wilde niet meer leven, ik weet niet hoe.

We hebben afgesproken dat ik voorlopig hier blijf wonen en hij voor me zorgt in mijn crisis, hij zegt nog steeds veel om me te geven, hij wil niet dat het slecht met me gaat. Soms vind ik troost bij hem, als ik angstig ben, soms doet het ook extra pijn om te zien dat hij nog steeds erg definitief is, hij geeft me geen enkel hoop dat het bij zal trekken. Ik had gehoopt dat hij de mooie dingen zou herinneren, die absoluut in de meerderheid waren. Ook hij heeft altijd aangegeven dat hij over het algemeen heel gelukkig met me was.
Maar hoe kan dit dan>? Hoe kan je een geluk van 10 jaar zomaar opgeven zonder er voor te vechten? Mijn conclusie is daarom dat hij niet meer van me houdt. Dat hij na die ruzie erachter kwam dat dat op is. Hij wil daar niet over praten en ik kan hem niet dwingen maar het doet me enorm pijn dat ik kennelijk de enige was bij wie de liefde aanwezig was, terwijl ik er in geloofde dat het wederzijds was.

Soms lukt het me om aan de toekomst te denken maar soms verga ik van de pijn. Als ik de verhalen lees hoe lang die pijn kan duren, wil ik het liefst in mijn bed kruipen en niet meer opstaan. Ik heb mijn familie beloofd dat ik mezelf niets aan zal doen. Ik wil ze die pijn besparen. Maar weet ook niet of ik hier ooit te boven zal komen, vooral omdat ik voordat ik hem kende eigenlijk nooit echt gelukkig was.