Ok ik had vechtlust. Ik hield me voor dat ik hier doorheen zou komen, een leven voor mezelf op zou bouwen. Mezelf neit in de steek zou laten.
Maar op dit moment is het helemaal weg. Ik ben dan toch eindelijk depressief, ik kom inderdaad niet meer mijn bed uit, alles voelt zwaar. Ik weet het niet meer. ik weet niet hoe ik zonder hem moet leven, helemaal alleen deze plotselinge verlies moet verwerken, hoe ik in mijn eentje een leven moet opbouwen. Ik heb nooit van alleen zijn gehouden. Ik voel me zo supereenzaam. Ik weet niet hoe ik hier doorheen moet komen. Mijn strijdlust is ineens helemaal weg. Ik heb frank gevraagd of hij de honden wil komen ophalen, ik heb niet eens de lust of kracht om ze uit te laten, met ze te spelen. Arme beesten, ze zijn nu beter af bij hem.
Het huis is zo leeg, zo stil. Overal zijn er andere herinneringe, dingen die ooit opgebouwd waren voor een mooi leven. een mooie toekomst. Ik kan nergens troost in vinden, ik denk dat ik werkelijk depressief aan het worden ben en ben angstig dat ik er niet meer uitkwam. `ik weet even niet meer wat ik moet doen, bij wie ik aan moet kloppen. Daarom schrijf ik even jullie. Want ik ben zo oneindig bang en verdrietig op het moment en aan de andere kant voel ik me dood van binnen.Daar gaat de sterkte olijf. Ik hoop werkelijk dat ze ooit terugkomt.