Lieve Olijf,

Ik weet niet precies waar ik moet reageren op jou, maar doe het maar bij deze blog. Ik heb je blogs gelezen, en ik begrijp je pijn, verdriet, leegte en gemis heel erg goed.
Ik weet hoe het kan voelen, en dat is verschrikkelijk.

Als ik je verhalen zo lees dan denk ik wel dat dit een les zal zijn van boven. Ik geloof niet in een god, maar ik geloof wel in het universum. Weet niet hoe je het moet noemen, het lot misschien. Je schrijft dat je voor deze man niet gelukkig was, dat hij je basis je strohalm was.
Ik heb dat ook gehad in een relatie van mij. Die jongen was mijn alles, mijn basis, mijn geluk hing daarvan af, van het samen zijn.
Dat is volgens mij nooit een goede basis. Een relatie behoort een AANvulling te zijn, en niet de INvulling voor je geluk en leven. Want inderdaad, wanneer dat weg valt, is alles weg... niets meer over....

Ik ben net als jij nogal direct, heb mijn hart op mijn tong. Ik zou nog zoveel meer willen schrijven maar ben bang dat ik te confronterend ben en misschien wel dingen ga schrijven die je nog niet kan en wil horen.... Dus ik doe dat dan ook zeker niet.

Ik leef met je mee, kan me inleven in wat je voelt, waar je nu doorheen moet, en we zullen we moeten er doorheen te gaan, want er is geen andere keuze.
Een relatie van tien jaar is niet niks, dat gaat je niet in de koude kleren zitten, en daar mag je je tijd voor nemen en om rouwen.
Houdt wel in je achterhoofd dat je echte liefde waard bent, iemand die er voor jou is, die oprecht van jou houdt, met heel zijn hart. Voor minder moet je ook niet willen gaan.
Wellicht zul je met de tijd inzichten voor jezelf krijgen, ook over jou eigen gevoelens, verwachtingen, ideeen. Dit gaat je sterker maken, zoveel sterker.
Voor nu heb je daar helemaal niets aan. Ik zou zeggen, huil, schreeuw, jank, vraag om steun, knuffels, luisterend oor, schrijf van je af, praat van je af. Iets wat je allemaal doet helpen om dit verdriet beetje bij beetje te verwerken.

Lfs

Lieve Olijf,

Je hebt helemaal gelijk.. Wanneer er iemand bijzonders je leven binnen komt wandelen, zeg je niet, blijf maar even weg want ik moet nog even mijn eigen fundament bouwen. Zo werkt dat meestal niet nee.
Soms verwarren we liefde weleens met iemand nodig hebben... Althans, ik heb het wel gedaan. Ik kwam er later achter, dat ik in die relatie waar ik zo onwijs kapot van was toen dat uitging, waarschijnlijk nooit op de juiste manier heb gehouden van hem.
Het was een invulling van een leegte, hij was mijn basis. Een tijd later toen ik mannen in mijn leven kreeg en daar gevoelens voor kwamen, voelde dat zoveel anders dan wat ik voor hem voelde.
Het was geen nodig hebben meer om gelukkig te zijn, maar het was die aangename aanvullling. Ik nam niet meer genoegen met minder, omdat ik als single toch al had geleerd alleen gelukkig te zijn.
Snap je een beetje wat ik bedoel?

Het is trouwens erg fijn voor jezelf dat je zoveel zelfkennis in huis hebt. Zal je heel veel brengen in het leven. En je bent nu veel en veel sterker dan je toen was natuurlijk. Je bent ontwikkeld. heb gewoon vertrouwen in jezelf, in je toekomst. Het leven houdt niet op, al lijkt en voelt dat nu wel. Er zullen steeds meer momenten komen dat je je wat beter voelt, en strakjes zelfs soms wat gelukkige momenten. Maar dat heeft tijd nodig. En geduld is daarbij een schone zaak.
Ben lekker met cliches aan het gooien, maar denk wel dat het waarheden zijn!

lfs.