Ik las net lin's blog dat ze bang is om de pijn weer te voelen?
Dat zette me aan het denken over waarom we altijd zo bang zijn om pijn te ervaren. Wat is pijn eigenlijk? Het is een zwaar gevoel in je hart, je maag voelt hol. Ik bedacht me vandaag dat ik blij was dat ik pijn kon voelen. Daardoor weet ik dat ik aan het rouwen en dus aan het verwerken ben. Ik heb dat veel liever dan dat ik wegloop voor de pijn, me verdoofd voel en van de ene op de andere dag doorga met het leven alsof er niets is gebeurd. Rouwen mag en rouwen moet om je systeem schoon te maken.

Ik heb me voorgenomen om de dag te nemen zoals ie komt. Heb ik pijn dan heb ik pijn, ik ga er niet dood van en het is heel normaal dat ik pijn heb. Heb ik angst dan heb ik angst, het is heel normaal dat ik angst heb want mijn gedroomde toekomst is weg en ik moet het opnieuw opvullen. Ik ben niet mijn angst, uiteindelijk maak ik zelf de keuzes. Ben ik een dag blij dan is dat mooi meegenomen, ik kan niet de hele tijd rouwen en verdrietig zijn. En ik ben dankbaar dat ik ondanks de toestand even weer blijdschap mag voelen en koester dit gevoel. Ik neem me voor dat ik dit in de toekomst vaker wil. Dit als tegenhanger van de angsten die me vertellen dat ik misschien nooit meer gelukkig zal worden.
Ben ik boos, dan ben ik maar boos, ook al weet ik niet op wie of wat precies. Ik hoef niet dingen kapot te maken of mensen te kwetsen hierdoor, maar ik mag boos zijn.

Gevoelens zijn net als golven van de zee die opkomen en weer weggan, soms zachtjes kabbelend en soms hard beukend. Maar ik blijf staan. Ik heb namelijk de keuze gemaakt dat ik dit ga overleven en ooit weer gelukkig wil worden. En ondertussen? Ondertussen dwing ik mezelf om 's ochtends uit bed te komen, ook al heb ik er geen zin in. Ik zet thee, voer de kat en de kippen. Laat de honden uit, ook al heb ik er eigenlijk geen zin in. En onder het lopen voel ik de zon op mijn huid en de wind in mijn gezicht, ruik het pas gemaaide gras. En dan ben ik zo blij dat ik kan voelen, niet verdoofd ben. Wie geen pijn durft te voelen, durft ook geen fijne dingen te voelen en ik weiger in dit al zo kort leventje geen fijne dingen meer te voelen.