Je kwam net thuis na een paar dagen. Ik voelde me zo sterk vandaag totdat ik je zag. Ik kan het niet uitstaan dat je nog steeds dezelfde persoon bent en ik niet meer het recht heb om je mijn man te noemen, me tegen je aan te drukken, plannen te maken voor morgen samen.
Ik kan dit niet, ik kan het verdriet niet aan om je steeds tegen te komen, zo kan ik me nooit van je losmaken.

Ik heb hem aangesproken, heb gevraagd of hij zo snel mogelijk iets anders wil zoeken, mijn hart breekt elke keer weer als ik hem zie. Hij zei dat hij uit zou kijken naar iets anders. Ik heb hem gevraagd of hij in de tussentijd er niet anders tegen aan is kijken. Hij schudde van nee.
Een verklaring wil hij er wel voor geven maar niet nu. Hij trekt mijn hele basis onder me vandaan en maakt zichzelf makkelijk af met 'ik heb altijd in de relatie geloofd maar nu is het op'.

Ooit zal je beeld in mijn hoofd
hopelijk vervagen
en zal ik niet meer verlangen dat
je bij me terugkomt.