Eindelijk lukt het haar om hem los te laten. Langzamerhand heeft zij zijn spullen die her en der in haar huis liggen bij elkaar gezocht en in een grote boodschappentas gestopt. Dat wat ze een paar weken geleden niet kon, kan ze nu wel. Ze heeft hem niet laten weten dat zij zijn spullen heeft verzamelt, maar ze is wel zo ver dat zij zijn spullen van de vertrouwde plek kan weghalen en naar zolder kan brengen. Daar staan twee grote volle tassen voor hem klaar.

Ze heeft een aardige man leren kennen, hoe noemen ze zoiets ook alweer? Ohja een rebound; platvloers gezegd.

Ze staat voor haar kledingkast. Verzucht kijkt ze naar zijn stapel kleding wat daar ligt. Naast haar staat een grote boodschappentas. Ze pakt één van zijn shirts en streelt het liefkozend. Ze voelt een stekende pijn, daar links onder haar borst.

Ze zucht. Ze mist hem nog steeds. Nog steeds vraagt zij zich af hoe het zo ver heeft kunnen komen, wat zij over het hoofd heeft gezien. De steeds terugkomende vraag: als ze had geweten op welk punt ze zouden belanden, waren dat de discussies waard?

Ze leerde hem kennen 'achter het raam'; achter het raam van een klein kroegje in het centrum. Ze raakte in gesprek, het klikte. Hij vertelde haar dat hij gescheiden is, twee kinderen heeft en de kinderen om het weekend bij hem zijn. Wat fijn dacht ze, als je iemand in je vriendenkring hebt die ook 'verstand' heeft van kinderen, exen en scheiden.

Heeft iemand ervaring met het uitelkaar vallen van een samengesteld gezin?

Sinds vorige week zondag heeft mijn vriend, correctie ex vriend, gezegd dat hij er mee wilde stoppen. Hij zei dat wij niet op één lijn zitten en dat hij geen zin meer in had om steeds overal tussen te zitten. Hij wilde het een paar dagen, dat werden er uiteindelijk 7, laten rusten om er over na te denken, maar gister heeft hij gezegd dat hij bij zijn besluit blijft.