Ze leerde hem kennen 'achter het raam'; achter het raam van een klein kroegje in het centrum. Ze raakte in gesprek, het klikte. Hij vertelde haar dat hij gescheiden is, twee kinderen heeft en de kinderen om het weekend bij hem zijn. Wat fijn dacht ze, als je iemand in je vriendenkring hebt die ook 'verstand' heeft van kinderen, exen en scheiden.

Of het liefde op het eerste gezicht was, wist ze niet. Er was iets in hem wat haar trok, zijn blik die rust en warmte uitstraalde, zijn vriendelijke mooie ogen, zijn vaak korte zinnen die geen enkel woord te veel bevatte maar waarvan elk woord de spijker op de kop sloeg. Hun ritjes in zijn auto, soms minutenlang zwijgzaam naast elkaar, stiltes die nooit ongemakkelijk voelde, maar juist klein en intiem. Vaak genoeg vroeg zij zichzelf af waarom de chemische vonk bij haar uit bleef, terwijl ze regelmatig dacht 'wat ziet hij er weer leuk uit...'

Na enkele pogingen van zijn kant om haar te laten zien dat hij meer dan gesteld op haar was, stuurde zij hem op een dag het berichtje:"Sorry, ik kan het niet meer, relaties. Ben te vaak gekwetst. Het enige wat voor mij nu belangrijk is, is gelukkig zijn met mijn dochter en mijzelf." Hij schreef haar terug, dat hij het begreep, maar dat hij graag een vriend voor haar wilde zijn.

In het laatste weekend van juni gebeurde het, wat ze beiden niet meer hadden verwacht begon: de groei van hun liefde voor elkaar. In een vreemde stad kilometers van hun woonplaats, zag zij hem voor het eerst echt. Zag zij in hem de man die haar gelukkig kon maken, een man die haar al eigenlijk al maanden lang op verschillende momenten gelukkig maakte, maar angsten uit haar verleden stonden haar niet toe om hem met díe ogen te bekijken. In een Friese stad op het terras, daar zag zij hem met ware ogen. Ze keek hem aan, legde haar hoofd op zijn schouder: het voelde voor haar als thuiskomen...

Maar zoals elke relatie, ging deze relatie soms ook stroef en moeizaam. Twee verschillende karakters; hij de rustige man, zij de passievolle dame. Dat botste soms. Zij wilde dan praten, het uitpraten om dan weer te kunnen overstappen op de orde van de dag. Hij wilde dan juist rust en afstand, om zo de dingen voor zichzelf op een rijtje te zetten. Op zulke moment begrepen ze elkaar niet, hoorde ze elkaar niet en zagen ze elkaar niet.

Een jaar ging voorbij, maanden gingen voorbij, gelukkig en liefdevol, gevuld met warmte. Gezelligheid met de kinderen en vrienden. Hij zorgde met zijn aanwezigheid een mannelijke kijk op sommige zaken, ondersteunde haar met praktische zaken en zei haar als hij dacht dat zij sliep de woorden 'ik hou van jou, blijf je voor altijd bij mij?'. Zij zorgde om het weekend met net zoveel toewijding en liefde voor zijn kinderen als voor haar dochter. Toverde heerlijke maaltijden op tafel, waste met zorg de kleding van zijn kinderen, gaf hun een luisterend oor en streelde hem voor het slapen gaan elke dag liefdevol door zijn haren. Maar soms ging het stroef en moeizaam. Toch kwam het steeds weer goed, ze wilde elkaar niet kwijt. Hun leven samen was hun dierbaar, hun liefde voor elkaar groot.

Dan is daar het moment dat hij zei:"Het werkt niet, ik zie het niet tot het einde goed komen. Ik kies voor mijzelf." Hij gaat weg, trekt zich terug en schermt zichzelf af voor diepgaand contact met haar. Hij heeft afleiding in zijn werk, maar het kan niet anders dan dat het voor hem koud voelt om in een leeg en donker huis na een zakenreis thuis te komen. Het bed leeg aan te treffen en te gaan slapen zonder haar aanwezigheid te voelen.

Zij mist hem. Er gaat geen uur voorbij dat hij niet in haar gedachten op komt. Sinds het moment dat hij voor zichzelf kiest kan zij niet meer eten, haar maag zit vol met verdriet. Elke nacht rond 5:00 uur schrikt ze wakker, omdat hij in haar droom verschijnt. Als ze aan hem denkt draait haar maag om, doet elke vezel in haar lichaam pijn. Ze zou willen dat ze haar hart eruit kan rukken, zodat ze zijn gemis niet meer hoeft te voelen.

Ziekenhuis, zij moet naar het ziekenhuis voor haar jaarlijkse controle. De arts zegt dat ze haar borst niet helemaal vertrouwen, ze moet terug komen. Ze voelt angst; misschien is de kanker terug. Ze wil hem bellen, maar het voelt niet gepast. Ze wil het hem wel laten weten, zij moet het hem laten weten. Nadat het ziekenhuisbericht bij haar is doorgedrongen, overpeinsd zij de maanden die hun deelde. Opeens lijken alle wrijvingen en discussies onbelangrijk en begrijpt zij niet hoe zij het zover heeft kunnen laten komen. Ze wordt er verdrietig van, op één van de spannendste dagen van haar leven mist zij de man bij wie zij zich veilig voelde, bij wie ze op dit moment zo verlangd naar zijn geborgenheid, zijn rust en warmte. Ze wordt letterlijk ziek van dit gevoel, naar buiten wil ze, weg van de gedachten.

Zij loopt door de stad, opeens daar; Het Raam. Het Raam waar ze hem, de man die haar zo gelukkig maakte, heeft leren kennen. Die herinnering voelt als een speer die recht in haar hart wordt gestoken, het raakt haar zo hard dat ze huilend wil schreeuwen:"Ik mis je zo!"

Het Raam. Het Raam zal voor haar nooit meer zomaar een raam van een café zijn, maar Het Raam waarin zij een intense herinnering ziet aan een hele bijzondere man.