Ze staat voor haar kledingkast. Verzucht kijkt ze naar zijn stapel kleding wat daar ligt. Naast haar staat een grote boodschappentas. Ze pakt één van zijn shirts en streelt het liefkozend. Ze voelt een stekende pijn, daar links onder haar borst.

Ze zucht. Ze mist hem nog steeds. Nog steeds vraagt zij zich af hoe het zo ver heeft kunnen komen, wat zij over het hoofd heeft gezien. De steeds terugkomende vraag: als ze had geweten op welk punt ze zouden belanden, waren dat de discussies waard?

Soms hebben ze contact. Vaak zijn de telefoongesprekken onwennig, kort en met te lange stiltes. In tegenstelling tot vroeger voelen deze stiltes wel ongemakkelijk: niet meer intiem, maar afstandelijk, alsof ze vreemden van elkaar zijn en verplicht een gesprek met elkaar moet voeren.

In gedachten gaat zij de afgelopen weken langs. Hoe hij haar uitnodiging om op nieuwjaarsdag even samen te eten afwijst als een klein stampvoetend kind:"Nee ik wil niet eten!" Hoe hij haar positief heeft verrast met een bezoek aan haar toen zij zich heel rot voelde over het bericht uit het ziekenhuis, hoe hij haar later op de avond de vraag stelt:"Zal ik rijden of hier blijven?" Zij zegt dat hij wel kan blijven, ze gaan immers de volgende ochtend samen wandelen.

In bed voelt zij opeens zijn handen, zijn handen die haar dicht naar hem toe trekken. En zo vallen ze in slaap. Net als vroeger, dicht tegen elkaar aan. En als zij gaat verliggen zoekt hij haar weer op. De volgende dag tijdens het wandelen is hij stil, ze kaart van alles aan, expres geen moeilijke onderwerpen, maar een gesprek komt niet echt van de grond.

Ze is hem kwijt. De man die haar zo intens gelukkig maakt is weg. De man die nu in hem zit kent zij niet, deze man is niet de man die zij al zo lang hoog acht. Daarom moet alles wat aan die fijne lieve man doet herinneren weg uit haar huis. Zijn tandenborstel, zijn douchegel, zijn kleding, alles wat van hem is: weg, weg, weg...

Ze stopt zijn spullen in de grote boodschappentas. Ze kijkt naar de volle tas. Nee dit is ook niet wat ze wil; het laatste beetje wat haar herinnert aan die lieve man wil zij nog niet wegdoen. Ze is er nog niet aan toe, om die lieve man die nog steeds in haar hoofd en in haar hart zit compleet los te laten.

Ze pakt de spullen er weer uit, legt zijn kleding terug in haar kast, zet zijn tandenborstel weer in de beker en zijn douchegel bij de douche. Wetend dat die man van wie zij zo veel houdt het bij haar niet meer gaat gebruiken.

Morgen is er weer een dag denkt ze, misschien kan ik hem dan wel echt laten gaan...