Goddomme wat is er toch een pijn in mij, en wat ben ik niet toegerust om het te dragen. Het maakt dat ik energetisch om me heen ga lopen grijpen. Half bewust op zoek naar redding. Wie kan me nu helpen. Waar moet ik heen. Geen idee hoe dit te dragen. Het krampt in mijn buik. Ik neig naar wat eten. Het voelt alsof mijn zenuwen in brand staan. Als hij wist wat hij me had aangedaan, zou hij dan ook zo reageren. Maar tegelijkertijd vertelt mijn hoofd, het is niet alleen de pijn van dit afscheid. Het is de pijn van al de verlatenheid van daarvoor.

Ik ben gewoon eigenlijk diep van binnen zo bang. Zo bang dat er nooit iemand van me gaat houden. Zo bang dat iedereen wegloopt. Maar eigenlijk het bangst dat ik altijd met die wond in mij zal blijven zitten. Eenzaam en alleen...

Ik dacht dat ik inmiddels wijzer was, en slimmer. Maar oh oh oh. Lees en huiver.