Ik dacht dat ik inmiddels wijzer was, en slimmer. Maar oh oh oh. Lees en huiver.
Er is dus een man, of nou ja, man. Elk geval een persoon met een piemel. En ik ben van deze persoon gaan houden. Dom dom dom. Of gaan houden, misschien had ik hem gewoon nodig. In elk geval, hij heeft me geraakt. Met name door de manier waarop hij me aanraakt, want praten kan hij niet echt. Goed. Deze man heeft een puinhoop van zijn leven gemaakt. Huis kwijt, bijna failliet. Zo van die dingen. Verder al ruim 20 jaar geen relatie gehad. Met niemand. En maar één keer seks. Het is ook nog eens een betweter. En een paniekvogel. En egoïstisch. En drinkt te vaak te veel. Maar hij is ook behulpzaam, idealistisch, zacht en teder, technisch/handig, gevoelig, zorgzaam. Niemand is alleen maar goed of slecht tenslotte. Deze man wordt verliefd op een vriendin van mij. Maar houdt ondertussen knuffelsessies met mij. Niet met haar. We zijn soms met zijn drieën. Ik krijg ruzie met mijn vriendin, om hem, lang verhaal. We leggen het bij. Zij wil hem niet. Ik beland met hem in bed. Vraag, ben je nog gek op haar. Ontwijkend antwoord. Intussen waren vriendin en ik project gestart om hem uit de schulden te krijgen. Hij blij-ig. Vriendin haakt ook daarin af, maar snapt wel dat ik wat in hem zie. Wij krijgen wat. Hij zet benodigde stappen voor project niet. Ik doe nog veel pogingen. Hoop gedoe. Ik opper elkaar te helpen: Ik leen hem geld, en hij gaat mij helpen met technisch project. Kan hij het terugverdienen. Hij laat me paar keer compleet zitten. Ik vertrouw het niet meer. Hij wil alleen nog vrienden zijn. Ik wil nog steeds helpen, maar krijg twijfels. Hij kruipt weer bij me in bed. Laat me weer zitten. Zegt toch nog verliefd op vriendin te zijn, maar inmiddels ook dat hij van me houdt. Ik vind lening toch geen goed idee. Hij wil niet meer bij me wonen. Huilt. Is op. Ik vraag hem bij me te blijven. Maar hij wil weg. Alweer. Had nooit bij me in bed moeten kruipen zegt hij nu. Is bang. Ik ook. Maar ik kan niet verdragen dat hij weggaat. Overweeg hem zelfs eventueel toch nog geld te lenen. Vraag hem te blijven, maar hij wil weg. Ik ga door het lint en sla hem op zijn bek. OK, tikje. Nu hij boos en gaat. Het slechtste, ik wil hem nu tegelijkertijd meer slaan, en hem terug. Vooral dat laatste zit me dwars, want dat moet ik helemaal niet willen. Ondertussen komt de paniek steeds opnieuw langs dat hij weg is. Definitief nu denk. In één en dezelfde avond hebben we het over de lening en bij me in huis komen wonen. Zegt hij dat hij van me houdt, huilt hij om mijn vriendin. Om zijn bedrijf. Knuffelt hij me urenlang. En ik hem. En toch gaat hij weg en sla ik hem. Nu, verward, boos, verdrietig, vol ongeloof, en hoop. Dat laatste, grrrr.