Ik ben gewoon eigenlijk diep van binnen zo bang. Zo bang dat er nooit iemand van me gaat houden. Zo bang dat iedereen wegloopt. Maar eigenlijk het bangst dat ik altijd met die wond in mij zal blijven zitten. Eenzaam en alleen...

Ik heb die wond geprobeerd te vullen met vriendjes, liefde en seks. Het hielp soms even. Even niet te voelen hoe pijn het doet. Hoe pijn het doet te denken niet geliefd te zijn. Gister, nadat hij weg was, had ik 3 mensen om mee te appen. Drie mensen om van te houden. Die van mij houden. Ondanks dat ik had geslagen. Zelfs toen. Ik laat het keer op keer op me inwerken.

Ik vertrouw de liefde niet. En dat begon niet met de talloze vriendjes en relaties. Dat begon met mijn moeder. Ik heb geen idee waarom ik zo bang ben om verlaten te worden. Maar ik voel me alleen met mijn pijn, alleen met mijn angst. Het is te groot. Ik kan het niet (ver)dragen.

Zo gauw ik stop met voelen, krijg ik wat meer rust. Maar na een poosje springt de angst weer op mijn nek. Waarom moet ik dit al mijn hele leven alleen doen? Ik krijg medelijden met mezelf. Zie geen uitweg voor dit probleem. Te weinig vertrouwen. Te weinig vertrouwen in de mensen. In mezelf. Ik probeer voor mijzelf te zorgen. Maar het is te groot. Het verlamt me. En dus lig ik alweer in mijn bed. Machteloos. Machteloos te wachten. Tot er iemand komt. Het is te groot.