Dank je! Ik denk overigens wel dat er pillen zijn, maar dat vind ik eigenlijk geen optie.

Ik denk dat de tijd de wond wel weer toedekt, en dat je ontdekt dat je ook zonder die persoon verder kunt. Ik denk niet dat hij was gestopt van me te houden. Misschien nu, omdat ik hem geslagen heb. Dat gaat echt over zijn grens. En hij was al over mijn grens met zijn genegeer. Maar dat heeft me niet gestopt.

De pijn komt met golven, soms overspoelt ze me, soms ben ik even vrij. Het maakt me een speelbal. Op dit moment wil ik weer het liefst naar hem toe. Zeggen dat hij hier moet komen, normaal moet doen. Wat is het toch klote om geen zeggenschap over die ander te hebben, hoe onredelijk dat ook is. Maar terwijl ik dat schrijf bedenk ik dat ik mijn macht weggeef. Nog geen idee hoe ik die terugkrijg. Gisteravond dacht ik echt dat ik weer een stap had gezet, zonder hem kon. Vandaag ben ik weer in de war en lijk ik hem weer terug te willen. Zucht. Het lijkt gewoon af en toe niet te dragen.
Maar ik heb het tot nu toe overleefd!!!!