Ik weet niet wat het is, of eigenlijk weet ik dat stiekem wel, maar ik ben nog helemaal niks opgeschoten in het verwerken van alles. En ja, dat komt, blijkt nu, omdat ik steeds weer contact met hem had. Contact alsof we nog gewoon een relatie hebben. Vorige week heb ik hem gevraagd mij voorlopig niet meer te bellen, ik bel hem zodra ik daar klaar voor ben. Hij was het daarmee eens. Maar 3 dagen later spreekt hij me aan op msn, waarna we weer bellen. De volgende dag hetzelfde verhaal en de dag daarna belt hij wederom voordat hij gaat slapen. Ik heb hem de volgende dag een email gestuurd met daarin wat concrete vragen, wat hij nou eigenlijk wil en verwacht. Daarop belden we weer, en hij vroeg zich af waarom ik mezelf zo kwelde door hem vragen te stellen waarvan ik het antwoord al weet. Ik uitleggen dat dit een soort van noodkreet was, omdat de signalen die hij uitzendt zo tegenstrijdig zijn. Maar nee, hij wilde ECHT geen relatie, dacht niet dat het nog goed ging komen, en zijn verklaring was simpelweg: ik vind de overgang ook moeilijk, ben toch weer alleen. JA, ik ook, en dat is dus wel even fijns zijn schuld. Het gekke is dat ik verdomme nog oprecht medelijden met hem krijg, en ik weer veel te lief voor hem was aan de telefoon. Wederom hebben we afgesproken dat hij mij niet gaat bellen, en ik heb er enorm op aangedrongen en gezegd dat ik het meende, dus ik neem aan dat hij zich er nu wel aan houdt. Maar ondertussen weet ik echt niet meer waar ik het zoeken moet. De hele dag rollen de tranen over mijn wangen, ik kan niet stoppen, heb nergens zin in en zorg absoluut niet voor mezelf wat betreft goed eten. Het interesseert me ook geen bal eerlijk gezegd, ik heb toch geen honger. Ik wil zo graag boos op hem zijn, maar het lukt niet.

Ben dan eindelijk in de volgende fase aanbeland, het duurde even, maar kennelijk was dat nodig.
Ik ben met hem uit eten geweest en we zijn samen tot de conclusie gekomen dat we elkaar echt even een tijdje niet moeten zien, om te wennen aan de niet-relatie-situatie. Want hij zei dan wel zo grootmoedig dat hij het prima vond zo, maar nu gaf hij toch toe dat hij me veel te vaak wilde zien - en dat dat er dus uitmoet (waarom denk ik dan, maar ach). Wel hebben we afgesproken om af en toe te bellen, maar de eerste keer hangt totaal van mij af, om mij wat meer ruimte te geven, want op dit moment ben ik nog veel te veel met zijn gedrag bezig. Ik wil hem echt zo lang mogelijk niet bellen, al is het maar om hem te laten denken dat ik prima zonder hem kan. Weet hij veel dat ik mentaal afgepeigerd ben aan het einde van de dag doordat ik constant tegen mezelf zeg dat ik niet moet bellen en sterk moet zijn.

Ha, ik zit nog steeds geheel vrijwillig in de achtbaan der emoties. Ik had besloten om hem te vertellen dat ik even de ruimte wilde om dingen te verwerken, even niet bellen en niet elkaar zien (want ja, in tegenstelling tot velen hier op de site, gaan wij gewoon lekker door alsof er niks veranderd is, hoe vreemd). Dus ik belde hem gisteren op. Wat bleek, hij bevond zich op 200 meter afstand van mijn huis en we waren allebei, zoals altijd, weer te zwak om daar niet aan toe te geven. Dus is hij vanochtend weer vertrokken. Ik heb om ruimte gevraagd en hij was vol begrip daarvoor, zei dat het nu eenmaal een consequentie was van de keuze die hij had gemaakt door het uit te maken. Maar ik vind de situatie met de minuut belachelijker worden. Vannacht nog lagen we bij elkaar in bed , gek op elkaar te wezen, en vanochtend vertrok hij weer, nergens kon je aan merken dat wij geen relatie meer hebben. Ligt het aan mij of is dit compleet achterlijk? En ja, ik ben dus als de dood dat hij straks ineens bijtrekt en besluit met dit gedrag te stoppen, dus vandaar dat ik nu zeg dat ik afstand wil. Want ik kan het niet aan om klappen te blijven incasseren. Alleen zou het af en toe wat makkelijker zijn als ik gewoon 'nee' tegen hem kan zeggen. Heb alleen oprecht geen idee hoe dat moet want ik wil niet het risico lopen dat ik 2 leuke dagen met hem mis, al heeft het dan geen toekomst.

Alweer een tijdje niet geschreven, niet omdat het beter gaat, helaas. Ik heb hem de afgelopen 2 weken zo'n 4 dagen gezien, nachten inclusief. Ook heeft hij me regelmatig opgebeld. Nu pas merk ik, in tegenstelling tot wat ik eerder zei, hoe me dat verscheurt. We zitten in een raar soort niemandsland. Als we bellen of bij elkaar zijn is alles zoals altijd, er is werkelijk geen steek veranderd; alle lieve dingen die hij vroeger zei en deed, doet hij nu nog steeds. Maarja, dan gaat hij weer weg en denk ik, wat schiet ik hier in godsnaam mee op? Wat voor toneelspel voeren we op? De gevoelens enzo zijn wel gemeend, maar door elkaar te blijven zien, komen we nooit van elkaar los. Wat ik echter niet eerlijk vind, is dat ik nu gedwongen word om 'nee' te gaan zeggen, ook uit zelfbescherming, maar dat wil ik helemaal niet! Ik heb het tenslotte niet uitgemaakt. Het gekke is dat hij ook keer op keer zegt dat we een toprelatie hadden en het daar niet aan lag, hij wil gewoon vrij zijn, zonder relatie op dit moment in zijn leven. Hoe kun je zo'n rationeel besluit nemen? En waarom gedraagt hij zich emotioneel er dan niet naar? Afgelopen zondag ging hij weer weg, en zei: we bellen snel weer. Nouja, ik bel hem dus niet en wacht wel af wat hij doet. Maar dat zal dan weer een nachtelijk gesprek worden van 2 uur, net als de vorige keren, en ook dat moet ik hem gaan ontzeggen. Maar hoe verdomde moeilijk is het, om nee te zeggen tegen hem, terwijl ik hem meer dan ooit wil zien en wil zoenen! Heeft iemand in zo'n zelfde soort situatie gezeten? Ik zou graag horen hoe anderen hiermee omgaan. Het punt is: ik weet dat ik 'nee' moet zeggen, maar de afgelopen 3 keer heb ik me dat ook voorgenomen met als resultaat dat ik hem de volgende dag zag. Het schiet gewoon niet op. Voor hem is het een stuk makkelijker: hij heeft zijn vrijheid, en mist hij mij, dan komt hij naar me toe. Ergens niet helemaal eerlijk natuurlijk...

Het gaat redelijk goed met me sinds ik hem dit weekend heb gezien. het geeft me rust dat ik hem ieder moment op kan bellen en dat ik hem binnen afzienbare tijd weer zal zien. Ik probeer geen valse hoop te koesteren, ik ben gewoon blij dat hij normaal doet en dat als we bij elkaar zijn, we elkaar nog steeds geven wat we nodig hebben. Wat natuurlijk ook gewoon zegt dat hij ook best nog gek op mij is. Hij wil gewoon geen relatie, geen verplichtingen. En het positieve wat ik er voor mezelf uit kan halen is dat ik nu mezelf eens moet gaan vermaken. Sinds ik niet meer bij mijn ouders woon heb ik deze relatie gehad en ik zie het maar als uitdaging om het nu zelf te rooien. Het is goed om te weten dat hij nog steeds wat voor mij voelt en de wetenschap dat de diepe vriendschap die er is zal blijven heeft mijn hele lichaam na 3 weken eindelijk weer in de ruststand geplaatst. De 4 kilo die ik af ben gevallen komen er gelukkig langzaam weer aan.

Vannacht belde hij me totaal dronken op, en begon een heel verhaal over hoe hij me miste (ik had hem gister nog gezien) en of ik naar hem toe wilde komen. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde, maar ik heb nee gezegd. Goede keuze, want op het moment dat ik daar zou aankomen zou hij waarschijnlijk toch totaal in coma hebben gelegen. Gek, ik heb nu eigenlijk meer contact met hem dan toen we een relatie hadden?!
Heb besloten hem gewoon maar een beetje te laten aanmodderen. Ik zie wel wanneer hij weer belt, maar ik bel voorlopig even niet. Hoe graag ik het ook wil en hoe laag de drempel nu ook ligt.

Afgelopen vrijdagnacht stuurde hij ineens een sms, met de vraag hoe het met me ging en of ik wilde bellen. We hebben 1,5 uur gepraat, we hadden elkaar immers al 2 weken niet gesproken. Het leidde ertoe dat we elkaar in het holst van de nacht nog zouden zien. 3 dagen lang hebben we ons afgesloten voor de buitenwereld en enkel in bed gelegen en films gekeken en genoten van het feit dat we elkaars aandacht hadden. Alles was zoals het hoorde, behalve dat hij bij zijn besluit bleef. Hij wil me best zo nu en dan zien, zoals deze keer met alles erop en eraan, maar een relatie, dat niet. Het is ontzettend dubbel. Ik ben nu weer alleen en eigenlijk voel ik me stukken beter dan vorige week, al is er niets veranderd. Ik weet dat hij nog steeds gek op me is en de affectie zal ik ook af en toe nog krijgen. Mijn maatje blijft mijn maatje want we hebben gewoon contact met elkaar en van koelheid of kil gedrag is totaal geen sprake en daar was ik als de dood voor. Iets zegt me dat ik me gebruikt moet voelen, maar is dat zo, ook als ik me er zelf lekker bij voel, bij deze situatie? Ik ben zo vrij als een vogel maar heb toch wat om op terug te vallen. Hij was degene die bij het afscheid zei: moeten we snel weer een keer doen. Hij was degene die zei: ik hou van je, en daarna aarzelend: of mag ik dat niet meer zeggen? Laat ik een spelletje met me spelen? Ach wat zou het, volgens mij is het veel gezonder om in stappen los van elkaar te komen. Nu zie ik hem eens in de paar weken en dat geeft me een veel rustiger gevoel dan als het patsboem voor altijd over zou zijn...